Zoti im, më fal dashuri për të varfrit!
Një nga duatë më të thella profetike është ajo në të cilën Profeti (a.s.) i kërkoi Allahut që t’i jepte një dashuri për të varfrit:
(اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُك حُبَّ الْمَسَاكِين (الترمذي
“O Allah! Të lutem që të më dhurosh një dashuri për të varfrit!” [Tirmidhiu].
Fjala ‘miskīn’ kryesisht zbatohet për ata që janë pa pasuri, por kuptimi i saj aktual është më i gjerë, pasi përfshin të gjithë ata që shoqëria zakonisht i vjen keq dhe elita i shikon me përçmim.
Prandaj, kjo dua tregon se një shenjë besimi është të kesh një dashuri të vërtetë për të shtypurit, të pafavorizuarit social dhe të paprivilegjuarit ekonomikisht.
A nuk është për t’u habitur që Pejgamberi i Allahut ﷺpo i kërkon Allahut t’i japë atij një dashuri për miskinët? Dhe ja ku jemi duke e lutur Allahun që të na bëjë nga të pasurit dhe jo duke u shqetësuar me dashurinë ndaj të varfërve!
Por cila është mençuria në këtë kërkesë për një dashuri të shtresës së varfër të shoqërisë? Ibn Rexhebi komenton se dashuria e të varfërve është forma më e pastër e dashurisë për hir të Allahut: sepse një person i tillë nuk është i dashur për pasuri, as për status, as për famë, as për ndonjë përfitim. Përkundrazi, një dashuri për të varfërit tregon një dashuri që bazohet vetëm në besim dhe një dëshirë për të ndihmuar.
Tregon përulësinë e dikujt dhe largon çdo shenjë mendjemadhësie nga zemra. Gjithashtu, dashuria për të varfërit tregon se ne do të shpenzojmë për ta dhe do t’ua lehtësojmë rrethanat sa më shumë që të jetë e mundur.
Kujdesi për të dëbuarit e shoqërisë është një ideal profetik që duhet të jetë një aspiratë për të gjithë ne. Zemrat tona duhet të jenë më të lidhura me të varfrit sesa me të pasurit, sepse kështu ne vetë do të arrijmë pastërtinë shpirtërore dhe do të shtojmë bujarinë tonë.
