Shpreso tek Allahu
Shumë do të pranojnë se jeta është një dhuratë, por jeta nuk është gjithmonë e lehtë. Në kohë fatkeqësish, një person mund ta shohë jetën më shumë si një barrë sesa një dhuratë. Megjithatë, si muslimanë, ne jemi mësuar të mos e humbim shpresën. Në këtë artikull, ne do të shqyrtojmë idenë e shpresës dhe rëndësinë e saj dhe do të shohim se çfarë ka për të thënë feja jonë, Islami, për të.
Shpresa: Një mirëkuptim i përgjithshëm
Kur një person shpreson për diçka, kjo do të thotë se ai pret të ndodhë diçka e dëshirueshme ose e mirë. Ai ose ajo është optimist për të ardhmen e tij/saj. Në kohë të vështira, një person me shpresë beson se ka dritë në fund të çdo tuneli. Ai/ajo beson se lumturia e pret gjithmonë. Shpresa kontribuon pozitivisht në këndvështrimin e një individi dhe aftësinë e tij/saj për t’u përballur me momentet e vështira në jetë. Megjithatë, e ardhmja është ende e pasigurt. Dikush mund të argumentojë se shpresa mund ta dëmtojë më shumë personin në planin afatgjatë nëse rezultati nuk është si ai që ai priste të ishte.
Shpresa në traditën islame
قَالَ وَمَن يَقْنَطُ مِن رَّحْمَةِ رَبِّهِۦٓ إِلَّا ٱلضَّآلُّونَ
Ai (Profeti Ibrahim a.s) tha: “Kush mund ta humbë shpresën në mëshirën e Zotit të tij, përveç atyre që kanë humbur rrugën e drejtë?” (Sure El-Hixhr, 15:56)
Ka shumë ajete kuranore dhe transmetime profetike që përmendin shpresë dhe historitë e njerëzve nga komunitetet e mëparshme. Në ato vargje dhe transmetime, njerëzit e Zotit nuk përshkruhen kurrë si të dëshpëruar dhe të pashpresë. Qëllimi është të inkurajohen muslimanët që të mos dorëzohen në jetë dhe të ringjallet shpresa tek ata.
Për më tepër, Islami i mëson pasuesit e tij që të mbështeten plotësisht te Zoti në çdo çështje. Tavakkul, termi arab për mbështetjen te Zoti, është që ne e bëjmë hapin tonë të besimit në të ardhmen e panjohur me besim të plotë te Zoti. Në një transmetim profetik, Profeti Muhamed s.a.s thotë:
لَوْ أَنَّكُمْ كُنْتُمْ تَوَكَّلُونَ عَلَى اللَّهِ حَقَّ تَوَكُّلِهِ لَرُزِقْتُمْ كَمَا يُرْزَقُ الطَّيْرُ بَغْدَوَا خَمْدَاُوَ.
“Nëse të gjithë mbështeteni tek Allahu me mbështetjen e duhur, Ai me siguri do t’ju furnizonte ashtu siç u jep zogjve që dalin të uritur në mëngjes dhe kthehen me barkun plot në muzg.” (Suneni Et-Tirmizi)
Tevakkul, në këtë kuptim, nuk është vetëm të vendosësh besim te Zoti, por edhe të bësh përpjekjen e duhur në përputhje me qëllimin e synuar. Hadithi nuk përmendi se zogjtë prisnin në foletë e tyre dhe prisnin që dispozitat e Zotit të shfaqen para tyre. Në vend të kësaj, ata fluturojnë jashtë në kërkim të furnizimeve të tyre të përditshme në mëngjes herët. Kjo pikëpamje e ekuilibruar e tavakkulit është, si rrjedhim, përbërës si i përpjekjes ashtu edhe i mbështetjes totale te Zoti. Një musliman i vërtetë është ai që përpiqet dhe punon shumë për të marrë atë që dëshiron dhe mbështetet në Allahun s.w.t për çfarëdo përfundimi të jetë pasi dikush ka bërë dhe ka shteruar të gjitha përpjekjet.
Nëse besojmë te Allahu s.w.t dhe mbështetemi tek Ai, nuk do të shqetësohemi tepër për të ardhmen e paparashikueshme. Muslimanët në mënyrë të ngjashme duhet ta vendosin shpresën e tyre përfundimisht vetëm te Zoti.
Njerëzit e shpresës në Kuran: Profeti Zakarije a.s
قَالَ رَبِّ إِنِّى وَهَنَ ٱلْعَظْمُ مِنِّى وَٱشْتَعَلَ ٱلرَّأْسُ شَيْبًا وَلَمْ أَكُنۢ بِدُعَآئِكَ رَبِّا
Ai (Profeti Zakarije a.s.) tha: “Zoti im, unë jam në një gjendje që kockat në trupin tim janë dobësuar, dhe koka është bërë gri nga pleqëria, dhe unë nuk kam mbetur kurrë, o Zoti im, pa përgjigje në lutjen time ndaj Teje.”
(Sure Merjem, 19:4)
Ka kaq shumë për të mësuar nga paraardhësit tanë për shpresën. Një figurë e rëndësishme është Profeti Zakarije a.s. Ai donte një fëmijë, por ai dhe gruaja e tij ishin të moshuar. Ishte pothuajse e pamundur që ata si çift i moshuar të lindnin një fëmijë.
Pavarësisht kësaj, ai mbeti me shpresë, vazhdoi jetën dhe iu lut Allahut. Ai kishte besimin e tij të plotë në Të. Duke iu lutur Allahut, Ai madje përmendi se Ai nuk la asnjë nga lutjet e tij pa përgjigje. Profetit Zakarije a.s përfundimisht iu dha një fëmijë. Ndonjëherë, ajo që mund të shihet si e pamundur, nuk është krejtësisht e pamundur, kur ne e vendosim shpresën tonë te Allahu s.w.t. Në të vërtetë, ne nuk do të arrijmë gjithmonë atë që duam, të paktën kështu e perceptojmë ne. Por nëse Allahu është vendi ku ne vendosim besimin dhe shpresën tonë, çfarëdo që na pret e ardhmja nuk do të na ndikojë shumë. Kjo ndodh sepse ne besojmë se Allahu s.w.t do të dëshirojë vetëm më të mirën për ne, qoftë në të kaluarën, të tashmen apo të ardhmen. Profeti Muhamed s.a.s thotë:
إِنَّ اللَّهَ جَلَّ وَعَلا يَقُولُ أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِي بِي إِنْ ظَنَّ خَيْراً فَلَهُ وَإِنْ ظَنَّ شَرًّا فَلَهُ.
“Allahu i Madhëruar thotë: Unë jam ashtu siç më presin robërit e mi. Nëse ai mendon mirë për mua, do ta ketë, nëse mendon keq për mua, do ta ketë”. (Sahih Ibn Hibban)
Ndonjëherë ne mund të mendojmë se jeta për ne është një barrë. Megjithatë, heqja dorë nga shpresa për një të ardhme më të mirë nuk është e shëndetshme për ne. Edhe feja jonë, Islami, e merr seriozisht këtë temë dhe se ajo është pjesë përbërëse e besimit tonë. Në diskutimin e çështjeve, ne kemi parë se si shpresa, në Islam, duhet të shoqërohet me frikën dhe mbështetjen e plotë te Allahu. Në fund të fundit, nëse shpresojmë te Allahu, Ai nuk do të na zhgënjejë ne, shërbëtorët e Tij të dashur. Ne mund të mos marrim gjithmonë atë që kemi kërkuar ose për të cilën jemi lutur, por besojmë në Të. Ai e di se çfarë është më e mira për ne dhe le të jemi mirënjohës për atë që na është dhënë.
