Njeriu më i përsosur në namaz

Ibn Mes’udi, një ndër fytyrëndriturit e Kufes, një nga personalitetet më të rëndësishme në medhhebin Hanefi. Shokët e Profetit mendonin se ai ishte nga familja profetike sepse hynte e dilte shpesh tek ai. Profeti (a.s.) i lexonte Kuran e dëgjonte nga ai dhe më pas thonte: “Kush dëshiron ta dëgjojë Kurani ashtu siç ka zbritur, le të dëgjojë Ibn Umi Abd, pra Ibn Mes’udin.” Ja si e shpreh Omeri i nderuar (r.a.) mërzinë dhe hidhërimin e tij kur e dërgon Ibn Me’sudin në Kufe: “O njerëz! Po të mos ishte për ju, Abdullah Ibn Mes’udin do ta mbaja pranë vetes.”

Ibn Mes’udi (r.a.) thotë: “Një ditë vendosa të fal namaz nate me të Dërguarin e Zotit. Do të kaloja natën me të dhe do të bëja të gjitha adhurimet që bënte Ai. Filluam namazin, edhe unë po ashtu. Por i Dërguari i Zotit nuk po ulej në ruku. Mbaroi surja Bekare, mendova se tani do të ulej në ruku, por Ai vazhdoi, lexoi suren Al Imran dhe Nisa, dhe më pas kaloi në ruku. Aq shumë u lodha në namaz, saqë për një çast nuk mendova gjëra të mira. Njëri nga të pranishmit e pyeti: “Çfarë mendove?” Ai iu përgjigj: “Mendova ta prish namazin dhe ta lija të vazhdonte vetëm.”

Abdullah b. Amri tregon këtë ngjarje: “Një natë fillova të fal namaz pas të Dërguarit të Allahut. Ai lexonte e rilexonte këtë ajet dhe qante me ngashërim. Ajeti ishte: “Zoti im! Nuk ka dyshim se shumica e njerëzve kanë devijuar. Kush më ndjek mua, ai është nga unë; e kush ngre krye, s’ka dyshim se Ti je Falësi, Mëshirëploti!”