Lutja Speciale e Profetit Muhamed (s.a.s)

Abdurrahman bin Ebi Akil el-Thekafi tregon se ai erdhi për të vizituar të Dërguarin e Allahut (paqja dhe bekimi qofshin mbi të) me delegacionin e fisit Thakif.

Ai tha: «Kur hymë në praninë e tij nuk kishte askënd që e urrenim më shumë se ai. Ne hymë, e përshëndetëm atë, i ofruam atij besën tonë dhe kur u larguam nuk kishte askënd që e donim më shumë se ai.

Unë i thashë: ‘O i Dërguar i Allahut, a nuk mendove të kërkosh nga Zoti yt një mbretëri si mbretëria e Sulejmanit?’

Profeti buzëqeshi dhe tha: ‘Ndoshta Allahu i ka dhënë shokut tënd (nënkuptoi veten e tij) diçka më të mirë se mbretëria e Sulejmanit. Kurdoherë që Allahu dërgonte një Profet, Ai i jepte atij një lutje (speciale). Disa prej tyre e përdorën atë për diçka të kësaj bote dhe u dha atyre atë që kërkuan, dhe disa e përdorën atë për t’u lutur për shkatërrimin e popujve të tyre, dhe popujt e tyre u shkatërruan. Allahu më dha këtë lutje të veçantë dhe unë e kam mbajtur atë në rezervë tek Ai për ta përdorur si një mjet ndërmjetësimi për bashkësinë time në Ditën e Gjykimit.” (Transmetuar nga Hakimi)    

Fisi i Thakifit ishin fisnikët e qytetit Ta’if. Kur Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) erdhi për t’i thirrur ata tek Allahu, ata e refuzuan atë në mënyrën më fyese. Përkundër atij refuzimi, Profeti nuk pranoi të urdhërojë shkatërrimin e tyre, por përkundrazi shpresoi që ata të udhëzoheshin. Nëse ata nuk do të udhëzoheshin, ai shpresonte se fëmijët dhe pasardhësit e tyre do të bëheshin të tillë.

 Myslimanët më vonë mundën Thakifin në Betejën e Hunejnit dhe rrethuan pa sukses Ta’ifin. Fisi përfundimisht dërgoi një delegacion te Profeti për të njoftuar me ngurrim pranimin e tyre të Islamit. Transmetuesi pranon se ai e urrente Profetin kur e takoi për herë të parë, por gjatë një uljeje, ajo urrejtje u shndërrua në dashuri. Në vend që të mbante inat ndaj tyre, Profeti i priti me krahëhapur. Ne vetëm mund të imagjinojmë fjalët e mençura dhe karakterin e bukur që Profeti tregoi në mënyrë që të fitonte mbi zemrat e tyre.

Rrëfyesi filloi të marrë një vështrim të shkurtër mbi statusin e Profetit. Ai filloi të kuptojë se para tij ishte i Dashuri i Allahut dhe ai mund të kërkonte nga Zoti i tij çfarë të donte. Ai mendoi se gjëja më e mirë që dikush mund të kërkonte ishte një mbretëri e gjerë, por Profeti e korrigjoi atë nocion me një buzëqeshje të butë. Ai tregoi se gjëja më e mirë që mund të kërkoni është ajo që u sjell më shumë dobi njerëzve në orën e tyre të nevojës më të madhe. Ky është një nga shumë transmetimet që na tregojnë për ndërmjetësimin e Profetit në Ditën e Gjykimit.

Mëshira e tij e tejkaloi mëshirën e profetëve të tjerë dhe ai nuk do të kënaqet derisa të jenë sa më shumë anëtarë të bashkësisë së tij në Parajsë. Shpresojmë që askush prej nesh mos të privohet nga ndërmjetësimi i tij atë ditë.