Të jetosh gjatë dhe të kryesh punë të mira
Profeti (a.s) ka thënë: “Askush prej jush nuk duhet ta dëshirojë vdekjen. Nëse është njeri i mirë, ndoshta ai do të shtojë më tepër në veprat e mira dhe nëse është mëkatar, ndoshta do të kthehet nga mëkatet e tij.”
Askush nuk ka ardhur vullnetarisht në këtë botë. Nuk u pyetëm nëse do të dëshironim jetën që po bëjmë tani. Universi në të cilin jetojmë dhe plani i paracaktuar i bërë për ne zbatohen me përpikëri. Askush nuk ka mundësi të ndryshojë atë plan dhe të zbatojë planin që dëshiron.
Ekziston një fuqi supreme që na krijoi si ne ashtu edhe universin dhe që rregullon veprat tona. Kjo fuqi dëshiron që ne ta pranojmë ekzistencën e Tij, t’ia atribuojmë Atij gjithçka që na ndodh dhe të jemi të kënaqur me gjendjen tonë. Të duash vdekjen dhe të mos durosh fatkeqësitë që na vijnë, do të thotë të kundërshtosh atë që përcakton fatin tonë. A është e mundur që Zoti i Plotfuqishëm, i cili krijoi dhe menaxhon gjithçka kaq përsosmërisht, të mos jetë i vetëdijshëm për problemet tona? Padyshim që jo!
Është e pamundur edhe të mendosh për një gjë të tillë. Në atë rast, Zoti ynë na dërgon qëllimisht fatkeqësitë që vuajmë dhe e konsideron mirë që t’i durojmë ato fatkeqësi. Në Kuran thuhet se nëse tregojmë durim, Ai do të na japë shpërblime të shumta.
Është në favor të robit që të jetojë një jetë të gjatë edhe nëse vuan dhe duron. Një person që i duron fatkeqësitë që e godasin duke thënë “Çfarë mund të bëj? Ka ardhur nga Allahu” dhe kështu përpiqet të adhurojë aq sa mundet në mënyrë që të arrijë pëlqimin e Allahut. Sepse, jeta është një mundësi. Nuk është e mundur të vini në botë përsëri pas vdekjes dhe të përfundoni atë që mungon. Ky është rasti për një person të mirë.
Sa për ata që janë në rrugë të gabuar dhe që kënaqen me mëkate dhe mosbindje, është gjithmonë e mundur që ata të kthehen vetë, të kuptojnë shëmtinë në të cilën jetojnë dhe të kthehen në një jetë të mirë për sa kohë që jetojnë. Në fakt, ka shumë njerëz që i kuptojnë gabimet e tyre dhe pendohen për ato që kishin bërë.
Sa’d Ibn Ebi Uekkasi, një nga sahabët të cilëve iu dha lajmi i gëzueshëm i përgëzimit me Xhenet, u prek shumë gjatë një fjalimi të Profetit dhe tha:
– Aah! Sikur të kisha vdekur tani! Pastaj, ai filloi të qajë.
Pas kësaj, i Dërguari i Allahut paralajmëroi mikun e tij të dashur si vijon:
– “Sa’d! Nëse je person i Parajsës, është më mirë për ty të jetosh gjatë dhe të bësh vepra të mira.” (Ahmed Ibn Hanbel, Musned, V, 267)
Ai paralajmërim i Profetit tregon se një jetë e gjatë është një mundësi e mirë që i jepet besimtarit.
Nuk ka asnjë pengesë për të dëshiruar vdekjen në një kohë kur gjërat përkeqësohen dhe nuk ka asnjë mundësi për të parandaluar të keqen sepse, në atë rast, shërbëtori nuk rebelohet kundër fatit; përkundrazi, bëhet e qartë se ai ka frikë të mos bjerë në moçalin e mëkatit duke u tërhequr nga përmbytja e kohës.