Qëllimi i martesës

Familja nuk është fabrikë e prodhimit të fëmijëve, siç e mendojnë disa autorë. Familja është pjesa më jetësore e sho­qërisë dhe embrioni i parë i çdo kombi. Për rrjedhojë, ajo s’ë­shtë as inkubator, as mjet për të këna­qur dëshirat trupore që ka çdokush. Fa­milja është një institucion i shenjtë. Kurse vija më e shquar e shenjtërisë së saj është kurora martesore. Kurorë martesore qu­het bashkimi i çi­ftit me anë të një akti kontraktual në kuadër të parimeve të caktuara, pra një marrëveshje me qëllimtë qartë. Allahu (xh.xh.) i sheh si adulter të gjitha bashkimet që s’kanë për qëllim parimet e kurorës martesore.

Bashkimin legal nën emërtimin “kurorë”, feja e pranon si themelin, shtyllën, fondamentin e një kombi të mirë. Ndër­kaq, edhe bashkimet legale e kanë një synim përfundimtar, ndaj të cilit janë të kushtëzuara . Meqë mar­tesat spon­tane, pa kurrfarë qëllimi i cenojnë kufijtë e le­gjitimitetit, mys­limani është, në këtë çështje, mjaft i ndje­shëm. Sigurisht, synimi i martesës duhet të jetë rritja dhe për­gatitja e një brezi që aspiron të fitojë pëlqimin e Allahut (xh.xh.) dhe Profetit Muhamed (s.a.s.).

Martesat pa qëllim janë të pabegata ashtu si edhe adhurimet e bëra pa asnjë qëllim. Kur mungon synimi, bashkimet që i për­ngjajnë një martese të bërë me një person të panjo­hur, duke pa­rë vetëm pamjen e jashtme të tij, pa u interesuar për fenë, besimin, etj., krahas mungesës së thellësisë sublime, shpesh herë përfu­ndojnë me mospuqje dhe pashkueshmëri ndër veti. Sidomos po të jenë bashkuar dy njerëz, nga të cilët njëri i beson Kuranit, kurse tje­tri, jo;njëri e njeh Profetin (s.a.s.), e tjetri, jo! Po qe se bëhet fja­lë për mendime të kundërta mes pjesëtarëve të familjeve lidhur me besimin, fër­kimet besimore e ideore bë­hen të pashmangshme dhe nxje­rrin krye mospërputhje që janë të pa­mundura për t’u rikuperuar.

Po të mendohet gjerë e gjatë, “martesa me synim” është, kra­has të qenit ndjesore, edhe racionale. Dhe në familje ka qetë­si e kënaqësi kur në martesë veprohet duke u menduar synimi për të cilin po veprohet. Kurse në përfundim të mar­tesave të bëra pa pasur një synim të qartë dhe pa u men­duar përfundimi, shfaqen shqetësime nga më të ndryshmet. Në një fole të tillë, pjesëtarët e familjes jetojnë vazhdimisht të paqe­të e të pakënaqur.

Feja, duke e konsideruar, nga njëra anë, martesën legale, e duke e nxitur atë kësodore, nga ana tjetër, e kufizon çështjen brenda kornizës së synimit. Fundja, në çdo punë dhe sjellje të njeriut duhet të ketë një synim të caktuar, në mënyrë që njeriu të jetë i ven­dosur në iniciativat që do të marrë dhe hapat që do të he­dhë dhe të përpiqet për të arritur në atë synim. Po qe se njeriu nuk ndjek një synim të ca­ktuar, as veprimtarinë e tij nuk e rregullon dot dhe kurrë nuk arrin në ndonjë finalizim. Është e vërtetë se, po qe se në vep­ri­met dhe sjelljet tona nuk ndjekim ndonjë synim, mendohet se edhe shansin për sukses e kemi humbur në një masë të konsiderueshme