Ç’vend duhet të zërë e qeshura në jetën tonë dhe deri sa lejohet?

Të qenit i kufizuar dhe i përmbajtur me të qeshurën ishte sigurisht një zakon që sahabët treguan kujdes. Kur Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) qeshi, ishte më shumë një buzëqeshje. Ata gjithashtu do të përpiqeshin ta bënin veten të qante. Ebu Bekri (r.a.) ka thënë: “Qaj, dhe nëse nuk mund të qash, mundoje veten ta bësh diçka të tillë.”

Dhe nuk ka asnjë mendjelehtësi që Uakiu ​​shtoi në këtë temë fjalët e Abdullah ibn Mesudit, “Bëjeni zakon tuajin kryerjen e veprave të mira, sepse mirësia fitohet nga zakoni.” Kur ju zakonisht injoroni gjithçka të rëndësishme, qeshni me gjithçka e kurdoherë dhe e mbushni jetën tuaj me nota të vazhdueshme argëtimi, atëherë këtu ka diçka që s’shkon. Nuk është për t’u habitur që ju nuk mund ta bëni veten të ndryshojë dhe nuk mund të qani kurrë për mëkatet tuaja. Dhe anasjelltas, kur ju zakonisht reflektoni mbi vdekjen dhe atë që po bëni me jetën tuaj, nuk është për t’u habitur që ndryshimi përfundimisht depërton në jetën tuaj, dhe se lotët, qofshin nga dashuria apo nga frika, ju shoqërojnë dorë për dore gjatë gjithë jetës.

Ne mund ta përfundojmë këtë temë me fjalët e Ebu’l-Abbas ibn Mesrukut, i cili ka thënë:

“Pema e njohjes dhe vlerësimit të plotë të Allahut (marife) ujitet duke menduar shumë për gjërat, ndërsa pema e pakujdesisë ujitet nga niveli i injorancës. Pema e pendimit ujitet nga keqardhja.”

Lotët fizikë, mbase, mund të thuhet se janë edhe uji edhe frutat.