PROFETI ISA (A.S.)

Dielli tashmë po rrëshqiste drejt perëndimit. Një fllad i lehtë frynte ëmbël mes pemëve të mollëve e portokajve, duke shpërndarë ngado një aromë të këndshme. Aroma sikur mblidhej nga njëra anë, duke e mbushur me freski e shend rrugën deri te dhoma e Merjemit. Ndërsa vajza falej në cep të dhomës me një përkushtim të sinqertë, aroma e mrekullueshme që vinte nga jashtë, hyri nga dritarja e hapur dhe mbushi dhomën e saj, duke e bërë edhe më të këndshme qetësinë e dhomës.

Sa bukur që falej… Edhe natyra përshëndeste sinqeritetin e përkushtimin e thellë të kësaj vajze që e kalonte gjithë kohën me lutje e adhurim.

Merjemi buzëqeshi lehtë. U mbush me frymë. Aroma e mrekullueshme e ajri i pastër sikur e gjallëruan edhe më tepër. Sa gjë e mrekullueshme, mendoi me vete! Pastaj falenderoi Krijuesin e gjithçkaje, Burimin e vërtetë të çdo bukurie, Zotin e gjithësisë. Vazhdoi sërish faljen. Ishte aq e bukur, aq e sinqertë, aq e ndjeshme, sa dukej si një engjëll që kishte zbritur nga qielli.

Një kanarinë e vogël u ndal pastaj në prag të dritares së dhomës së Merjemit. Pa brenda me kureshtje, pastaj u ndal te havuzi para dhomës dhe me kokën drejt diellit, përplasi krahët e u fut në ujë. Pasi u freskua aty, shkundi puplat, cicëriu e doli në fluturim. Merjemit iu kujtua se nuk i kishte ujitur trëndafilat e mbirë mes shkëmbinjve përballë dritares së saj. Mbaroi faljen, mori shtambën me ujë dhe u nis drejt tyre. Ende nuk kishte dalë nga dera, kur dëgjoi zërin magjik të engjëjve që i flisnin.

“O Merjem, Zoti të zgjodhi ty. Zoti të pastroi ty, zemrën tënde e trupin tënd nga çdo e ligë dhe të nderoi e të lartësoi ty më shumë se çdo grua.”

Merjemi u step, fytyra iu zbeh lehtë, zëri iu këput. Zëri i magjishëm i engjëjve kishte mbushur gjithë dhomën, një dritë e jashtëzakonshme kishte ndriçuar çdo anë, aq sa dhe dielli ngjante i zbehtë.

Ditët e fundit Merjemi vinte re një ndryshim të dukshëm edhe në trup edhe në gjendjen shpirtërore, po nuk dinte t’i jepte një shpjegim kësaj gjendjeje. Ajo nuk kishte një pasqyrë që ta vërente ndryshimin që kishte pësuar fytyra e saj. Në vend të vrullit rinor e ndiente se një ndjenjë shumë më fisnike dhe e lartë e kishte pushtuar të tërën. Vërtet që zbehtësinë e fytyrës nuk e shihte dot, ama lodhjen e ndiente. Ishte dobësuar tej mase, ishte më e pafuqishme, por në shpirt çuditërisht ndiente një energji të pashpjegueshme, një gjallëri dhe entuziazëm që nuk e kishte provuar më parë. Çuditërisht, sa më tepër dobësohej, aq më e ndjeshme e më delikate bëhej në shpirt.

Përveç këtyre Merjemi ishte bërë e bukur si një yll. Fisnikëria e bukuria e sjelljeve të saj i shtonin edhe më tepër hir bukurisë së saj fizike. Merjemi ishte e ndërgjegjshme se gjithë këto ishin dhurata e mirësia e Zotit për të, prandaj e ndiente veten edhe më modeste, bëhej edhe më e thjeshtë dhe më e urtë. Fisnikëria e saj ishte e jashtëzakonshme, bukuria e saj ishte mahnitëse, përkushtimi e dashuria e saj ishin të pashoqe. E ndiente se mbi supet e brishta do i ngarkohej një barrë e rëndë, por e vetëdijshme për forcën, pushtetin e dashurinë e Zotit, mbështetej fort te faljet e te lutjet, duke e ushqyer edhe më fort besimin e saj.

Zëri i engjëjve vazhdonte të jehonte magjishëm në dhomën e Merjemit.

“Zoti të ka krijuar si një mrekulli, o Merjem! Të ka pastruar shpirtin e trupin nga çdo e keqe dhe të ka zgjedhur ty në mes grave për të të lartësuar e nderuar përjetësisht.”

Këto fjalë kishin një kuptim e domethënie të qartë për Merjemin. Një surprizë e paparashikueshme e priste, pa dyshim, por vetëm ndihma e Zotit do ta bënte atë të zonjën për t’i përballuar të gjitha.

“O Merjem! Me gjithë qenien tënde përkushtoju Zotit, lutu, bëj sexhde e falu dhe vazhdo të jesh nga ata robër të devotshëm që përkulen para Tij!”

Këto fjalë të magjishme të engjëjve e kishin ndërgjegjësuar edhe më fort Merjemin, ia kishin rritur e forcuar edhe më tepër besimin e dashurinë për Zotin, aq sa Merjemi e harroi sërish trëndafilin e nisi të falej me përkushtim.

Nuk ndihej më as e lodhur, as e dobët. Nuk i bënte më përshtypje as vetmia në dhomën e saj. Shpirti i fluturonte nëpër gjithësi, duke shijuar lirinë e vërtetë që i jepte besimi te Zoti, lutja e adhurimi dhe duke ndjerë brenda vetes gjithë ekzistencën. Në çdo qelizë të trupit ndiente pulsin e jetës, gjallëria që rridhte nëpër degët e lulet e pemëve, rridhte duke mbushur me jetë edhe damarët e saj. Nga sytë e saj të kthjellët rridhnin bashkë me lotët e adhurimit edhe lotët e pastër të çdo fëmije të botës, lotët e çdo nëne, përkushtimi i çdo krijese të dëlirë… Ëndrrat, trishtimet, mallëngjimet e çdo zemre ishin ngjizur në lotët e saj, për t’i dhënë një sens të ri, një qëllim edhe më sublim ekzistencës.

Thellë në shpirt Merjemi e ndiente se e prisnin surpriza të mëdha. Ndjenjat kishin nisur t’i qartësoheshin, mendimet i kishte më të përqendruara. Por prapë…

Kishte rënë mbrëmja, një qetësi e thellë kishte mbuluar gjithçka. Hëna dëshmonte nga froni i saj në qiellin e mbushur me yje gjithë mrekullitë që jetoheshin mbi botë. Mesnata kishte kaluar, kur rrezet e argjendta të hënës vizituan dhomën e Merjemit. Ajo vazhdonte të falej, e harruar plotësisht në adhurimin e saj. U shkëput nga lutjet dhe me kanë në dorë doli jashtë të ujiste trëndafilin. Lulja gjendej në pjesën e prapme të dhomës së Merjemit, e cila ishte gjithashtu e rrethuar si pjesë e faltores së saj, ku nuk mund të hynte dot asnjeri. Pasi ujiti lulen, u ul në prag dhe nisi të vërente e habitur këtë shkurre të çuditshme që për dy netë ishte rritur edhe dyfish. Kur papritur, dëgjoi zhurmë hapash. U tremb! Sa e çuditshme, zhurma hapash në atë vend ku nuk mund të hynte dot asnjeri. Ishte e qartë se nuk ishte vetëm. Një frikë e papërshkrueshme e pushtoi të tërën. Me sy të shqetësuar pa përreth, po nuk vërejti asgjë.

Pas pak, kur sytë iu mësuan me errësirën, vuri re një hije që qëndronte aty nën dritën e hënës. O Zot, kush të ishte vallë? Trupin ia përshkoi një drithërimë. Ishte e tmerruar! Dukej vetëm një hije, që normalisht nën dritën e zbehtë të hënës, as që mund të vihej re. Ç’të ishte vallë?

Ja, para saj u duk dhe një fytyrë njeriu, më fisnikja, më e pastra që kishte parë ndonjëherë. Menjëherë Merjemi dalloi dritën e adhurimit të përjetshëm dhe të bindjes e nënshtrimit para Zotit të kësaj krijese që kishte përballë. Gjurmën e një përkushtimi miliona vjeçar.

“Paqja e shpëtimi i Zotit qofshin mbi ty, o Merjem!”

Merjemi u drodh e trembur.

“Unë i jam përkushtuar Zotit me gjithë ç’kam. Me emrin e Tij mbrohem prej teje. Nëse je njeri që i druhesh Zotit, e i ruhesh mëkatit, largohu që këtej!”

Merjemi ishte padyshim krijesa më e pafajshme, më e pastra e më e ndershmja e gjithë femrave. Një i huaj, në dhomën e saj, ku askush nuk kishte guxuar të hynte, mund të kishte qëllime të këqija. Vetëm Zoti (xh.sh.) mund ta mbronte Merjemin nga çdo rrezik që mund t’i kanosej, askush tjetër.

I huaji buzëqeshi në një mënyrë që të jepte besim e siguri.

“Mos u tremb, Merjem! Mua më ka dërguar Zoti te ti, me një lajm të veçantë për ty. Zoti ka vendosur të të dhurojë një djalë!”

Sapo mbaroi engjëlli fjalën, një dritë vezulluese mbështolli si një dallgë gjithë dhomën. Ajo dritë nuk i ngjante as dritës së diellit, as dritës së hënës, as flakës, as yjeve. Ishte një shkëlqim krejt i veçantë, marramendës, magjepsës.

Drita u mblodh si një vorbull rreth engjëllit duke marre formën e dy krahëve të mrekullueshëm, të mëdhenj, aq sa përfshinin gjithë horizontet. Merjemi e kishte humbur fare. E tronditur dhe e çuditur, mundohej të shquante krijesën e mrekullueshme që kishte përballë e t’i jepte një kuptim gjithë asaj që po ndodhte. “Mua më ka dërguar Zoti te ti…” Fjalët e engjëllit i ushtonin ende në veshë duke i dhënë ca ndjesi të pashpjegueshme, një nder të veçantë, lumturim…

…O Zot! Pa dyshim ishte ai, më i madhi, më i nderuari i engjëjve, Xhebraili, ajo krijesë aq e bukur që në formën e një njeriu qëndronte përballë saj, e përshëndeste e fliste me të!

Duke u dridhur nga emocioni e mahnitja që i kishte dhënë ngjarja e përjetuar, Merjemi u mundua të mbledhë veten, ngriti sytë dhe pa engjëllin, që në formën e një njeriu të përsosur, rrinte aty përballë saj. Merjemi pa fytyrën e tij me vëmendje. Balli i shkëlqente nga një nur i paparë, fytyra kullonte dëlirësi e sinqeritet, sytë i kishte të mrekullueshëm, plot përkushtim, besim e madhështi. Miliona vite adhurimi e sinqeriteti në përkushtim, kishin lënë gjurmën e tyre të mahnitshme në ata sy.

Merjemit i erdhi ndërmend fjalia e dytë e engjëllit. U drodh. Një fëmijë!… Kjo ishte e paimagjinueshme! Merjemi ishte e virgjër, as ishte martuar, as kishte prekur ndonjëherë dorë mashkulli në jetën e saj. Si mund të bëhej me fëmijë? E shokuar, iu drejtua Zotërisë së engjëjve:

“Si mund të kem unë fëmijë? Mua nuk më ka prekur njeri në jetën time. As jam martuar, as jam e pandershme!?”

“Po Merjem, është ashtu siç thua ti! Po për Krijuesin kjo është shumë e thjeshtë, mjafton të thotë “bëhu!” dhe bëhet! “Kjo është diçka shumë e lehtë për mua, tha Zoti. Ne atë fëmijë do e krijojmë dëshmi të mrekullisë Sonë dhe mëshirës Sonë për njerëzit, tashmë kjo është një çështje e vendosur”

Merjemi nisi të mendonte fjalët e Xhebrailit. Ai i kishte thënë, se kjo gjë ishte urdhër i Zotit, prandaj këtu nuk kishte asgjë për t’u çuditur. Për Zotin gjithçka ishte shumë e lehtë për t’u krijuar. Vërtet lindja e një fëmije pa baba ishte diçka e padëgjuar, po a nuk e kishte krijuar Zoti Ademin pa nënë e pa baba? Gjithashtu edhe Havaja, ishte krijuar nga brinja e Ademit, pa nënë, pa baba! Padyshim që forca e Krijuesit të Madh mjaftonte për gjithçka! Me këtë forcë, tani, do krijonte një fëmijë pa baba. Ai Zot, që nga Ademi kishte krijuar një grua, nga Merjemi do krijonte një djalë…

Sistemi hyjnor gjer atë ditë kishte funksionuar me një rregullsi konkrete, të pandryshueshme. Njerëzit lindnin nga një burrë e një grua, kështu mrekullisë së krijimit të tyre i vishej një shkak njerëzor, logjik e i pranueshëm. Por tani ky sistem do programonte një lindje të tillë, që do i tregonte njerëzimit se kush ishte Krijuesi i Vërtetë: lindjen e një fëmije pa baba, me nënë të virgjër!

Xhebraili foli sërish:

“Merjem, Zoti ty po të nderon si asnjë femër tjetër nuk është nderuar. Ky është një sihariq për ty! Një nder i veçantë, por edhe një sprovë e vështirë. Fëmija do e ketë emrin Isa, do e quajnë Mesih, njerëzit do e njohin si biri i Merjemit. Si në këtë botë, ashtu edhe në botën tjetër, do jetë i nderuar e i lartësuar, edhe nga Zoti, edhe nga njerëzit. Do jetë njëri prej profetëve më të mëdhenj e ndër njerëzit më të afërt me Zotin. Si në djep, ashtu edhe kur të rritet, do u drejtohet njerëzve e do flasë fjalë të urta, që do mbahen mend. Ai vërtet që do jetë prej të devotshmëve.”

Merjemi ishte mpirë e tëra. Nuk po e mblidhte dot veten. Sapo mësoi emrin e një fëmije që ende as në bark nuk e kishte, madje edhe jetën e tij, edhe misionin e tij. Engjëlli po i tregonte gjithato gjëra. Ishte e pabesueshme. Ajo do lindte një fëmijë? Një fëmijë mrekulli që do fliste me njerëzit që në djep? Vërtet e pabesueshme, po meqë i Gjithëpushtetshmi kishte dëshiruar kështu, vullneti i Tij ishte i mjaftueshëm për gjithçka.

Sapo Merjemi hapi gojën për t’i bërë engjëllit një pyetje tjetër, një vorbull ajri e drite e mbështolli atë të tërën. Një dallgë drite vezulluese përshkoi trupin e Merjemit anembanë. Një gjë e tillë ishte e paimagjinueshme, ishte një mrekulli. Drita e pushtoi të tërën dhe depërtoi në brendësi të saj, duke i dhënë një ndjesi magjepsëse. Merjemi ngjante si një yll i purpurt në errësirën e natës. Ajo kishte arritur në një botë të mrekullueshme tashmë, drita marramendëse e kishte rrethuar krejt, këmbët sikur i ishin shkëputur nga toka, peshën e kishte humbur, sikur ishte bërë njësh me erën…

Gjithçka ishte aq e ëndërrt, po një ëndërr e vërtetë.

Kur erdhi në vete Merjemi, desh të pyeste engjëllin sërish, por ai kishte ikur larg, në një tjetër përmasë, duke lënë pas, vetëm vezullim e një aromë të mrekullueshme xheneti.

Gjersa një fllad i freskët e bëri të rrënqethet, Merjemi ngeli e stepur në prag të derës. Ishte mpirë e tëra, edhe mendja sikur i kishte fluturuar e nuk po i jepte dot kuptim asgjëje. Hyri me vrull brenda, mbylli derën pas vetes dhe menjëherë vrapoi te këndi ku falej zakonisht. Menjëherë e la trupin e shpirtin në atmosferën e mrekullueshme të faljes, në sigurinë që i jepte prania e Krijuesit. Gjithë emocionet që kishte përjetuar në atë periudhë të shkurtër kohore bënë që lotët të derdheshin rrëke nga sytë e saj.

Merjemi sikur po i përjetonte gjithë ndjenjat përnjëherësh. Ndihej e lumtur dhe e nderuar, njëkohësisht e trembur dhe në ankth. E magjepsur dhe e habitur. Zemra i rrihte fort prej frikës e gëzimit njëherazi. Ishte një ëndërr e bukur, apo një makth, ende nuk po e kuptonte.

Lutjet sikur e qetësuan pak, një ndjenjë e çuditshme, e paprovuar kurrë më parë, e kishte pushtuar të tërën. Megjithëse në dhomë nuk ndodhej askush, ajo nuk ndihej vetëm. Pas vizitës së engjëllit, sikur një tjetër jetë, një tjetër shpirt, i pakonceptueshëm, por ekzistent, ishte bërë i pranishëm në dhomën e vogël.

Vërtet që nuk ishte vetëm. Me frymën e engjëllit trupi i ishte mbushur tërësisht me nur. Dalëngadalë, ai nur po kthehej në një jetë brenda trupit të saj. Një fëmijë mrekulli, që kur të vinte në jetë do i jepte njerëzimit mesazhin më të bukur të jetës e të dashurisë.

Megjithëse ndihej shumë konfuze, Merjemin e zuri shpejt një gjumë aq i qetë e aq çlodhës, sa as ajo vetë nuk e kuptoi.

Të nesërmen në mëngjes, kur hapi sytë, pa se gjithë dhoma e saj ishte mbushur me fruta nga më të ndryshmet. Edhe pse nuk ishte stina e tyre, lloj-lloj frutash ishin renditur nëpër pjata të mrekullueshme çdo cep. Merjemi i pa e habitur. Pastaj, pak nga pak, u kthjellua, iu kujtua ajo që i kishte ndodhur një natë më parë, trëndafili që donte të ujiste, engjëlli, fjalët e tij.

Drita e mahnitshme që e kishte rrethuar dhe mesazhi hyjnor. Kthimi në dhomë, e falura.

“Vallë, të gjitha për mua të jenë”, mendoi me vete. “E ku mund të hahen gjithë këto?”

“Merjem, ti tani nuk je më vetëm. Duhet të ushqehesh mirë, për vete dhe për Isain”, i foli një engjëll.

Merjemi u bind. La gjithçka në dorë të Zotit dhe vendosi të ndiqte fatin e vet.

Kaluan ditë e muaj. Vërtet që ishte shtatzënë, po kjo shtatzëni ishte krejt e ndryshme nga ajo e grave të tjera. As kishte shqetësime, as lodhje, as barku nuk i ishte fryrë. Përkundrazi, ajo bëhej çdo ditë e më e bukur, çdo ditë e më e fortë. Zoti e furnizonte atë me gjithë të mirat.

Ja, më në fund, erdhi dhe muaji i nëntë…

Merjemi vendosi një ditë të mblidhte ca gjëra të nevojshme e të largohej për pak kohë në një vend ku nuk kishte njeri. E ndiente se do ishte një ditë e veçantë. Por nuk e kishte krejt të qartë. Instinkti e çoi te një vend që nuk kalonte njeri. Asnjë nuk e dinte se Merjemi ishte shtatzënë, as se do të lindte. Asnjeri madje nuk e kishte vënë re se Merjemi kishte dalë. Ajo gjithë kohën e kalonte në dhomë duke u falur e duke u lutur dhe njerëzit që e dinin këtë, mundoheshin të mos e shqetësonin.

Rruga e lodhi shumë. U ndal pranë një hurme dhe vendosi të çlodhej pak nën degët e saj të mëdha. I kishin filluar edhe dhimbjet e lindjes, madje po i shpeshtoheshin. Sa të rënda ishin ato dhembje! Iu lut Zotit t’i jepte forcë.

Lindja kishte nisur. Po të mos ishte ndihma e Zotit (xh.sh.), Merjemi e vetme dhe e re nuk do kishte mundur ta përballonte dot gjithë atë mund. Dhembjet e bënë të mbështetej fort pas degëve të hurmës.

“O Zot, tha me vete, më mirë të kisha vdekur e të isha harruar, para se të më ndodhte mua kjo gjë!”

Gjëja që e trembte Merjemin në të vërtetë nuk ishin dhembjet e mundimi i lindjes, por vështirësitë që do e prisnin atë pas lindjes, kur të kthehej bashkë me fëmijën. Si do e prisnin vallë? A do e besonte njeri të vërtetën? Të gjithë e dinin se ajo ishte e virgjër, e pastër dhe e ndershme. Si do ta besonin se virgjëresha kishte lindur? Si do ta besonin kur t’u thoshte se asnjë dorë mashkulli nuk e kishte prekur kurrë?

Para syve i dolën fytyrat e çuditura të njerëzve, vështrimet e tyre mosbesuese e poshtëruese dhe ndjeu zemrën tek i fikej.

Mes dhimbjes e këtyre mendimeve të tmerrshme, dëgjoi një të qarë fëmije. Uli kokën të shihte. Po, kishte lindur. Kishte lindur një djalë, yll i bukur. Por ai nuk po qante, zëri që lëshonte nuk ishte e qarë!

“Nënë! Mos u mërzit!”

Merjemi u përkul dhe pa fytyrën e fëmijës. I porsalinduri fliste! Gjithë dashuri qetësonte të ëmën. Ky fëmijë ishte një mrekulli. Ishte shumë i bukur, fytyrën e kishte të pastër, sikur të ishte larë, lëkurën të shndritshme, sikur të mos ishte i porsalindur! Foshnja e porsalindur, e bukur si një yll, rrinte në mes të barit të gjelbër dhe fliste.

“Afroja hurmën vetes dhe shkunde degën e saj. Pastaj ushqehu me hurmat e freskëta që do bien dhe mos mendo asgjë që të mërzit. Lëre zemrën të të mbushet me qetësi e lumturi. Rri e qetë! Kur të kthehesh në qytet, po takove njeri thuaji se sot i ke premtuar Zotit se do agjërosh, prandaj nuk duhet të flasësh me asnjë! Kështu mos i jep përgjigje asnjeriu!”

Merjemi, e bindur dhe më fort për mrekullinë e të birit, e pa atë me dashuri,

E shtrëngoi fort në gjoks. Edhe pse sapo i kishte hapur sytë në këtë botë, ndjente përgjegjësi për të ëmën. Isa! Merjemi e puthi dhe e pa në sy foshnjën. Një vështrim i mbushur me dashuri! Kjo foshnjë nuk kishte ardhur të merrte asgjë nga kjo botë, vetëm të sillte!

Sapo Merjemi preku degën e hurmës, frutat u lëshuan mbi të menjëherë. I mori me dorë dhe nisi t’i hante. Asnjëherë nuk kishte ngrënë diçka aq të shijshme. Pasi u ngop, piu ujë te lumi më poshtë, mbështolli foshnjën me rroba dhe e la veten në krahët e një gjumi çlodhës e qetësues.

Në mendjen e Merjemit të virgjër silleshin lloj-lloj mendimesh. Zemra i rrihte si zog i trembur. Sapo shijonte pak çlodhje në atë botë të qetë, frika e mendimet e rrethonin të gjithën duke e bërë të fugonte e trembur. Gjithë mendimet e imagjinata e saj kishin veç një vatër, Isain. Si do reagonin hebrenjtë kur ta shihnin?

Çfarë do thonin për Merjemin? Si do e shpjegonin foshnjën e saj? Si mund ta besonin ata njerëz, që kishin shkëputur çdo lidhje me Zotin, se ky fëmijë ishte dhuratë e Zotit?

U ngrit dhe u përgatit të kthehej. Kishte ardhur koha të përballej me njerëzit. Do vepronte si e kishte mësuar Isai. Do u thoshte se ishte me agjërim dhe nuk do fliste me asnjë.

Kur arriti në mes të qytetit, ishte pasdreke. Rruga deri te faltorja ishte mbushur plot me njerëz që pasi kishin mbaruar shitblerjet, kishin mbushur pijetoret e po pinin e dëfreheshin. Merjemi ndjeu se vështrimet e të gjithëve ishin mbi të. Pa u stepur, shtrëngoi foshnjën fort dhe vazhdoi rrugën me hapa të sigurt.

Njëri prej tipave kureshtarë që ishte ulur e po pinte, iu kthye shokëve:

• A nuk është Merjemi e virgjër kjo që po kalon? Të kujt e ka vallë atë fëmijë?

Edhe të tjerët që kishte përreth ishin dehur tashmë.

• Të vetin. Të kujt mund ta ketë! Po do ta shohim së bashku se çdo na përrallisë për të!

Fjalët e pijanecëve u dëgjuan përreth. Ishin fjalë si balta, që kishte mbushur pellgjet e rrugëve. Por më të ndyra, më të rënda se ajo. Si zemrat e tyre të zeza. Një grup rabinësh e orakujsh e rrethuan Merjemin dhe nisën t’i flisnin rëndë:

“Fol, ç’e ke këtë foshnje? Pse nuk përgjigjesh? Është i yti, apo jo? Dhe ne të dimë për të virgjër. E si mund të kesh fëmijë kur je e virgjër? Pse hesht? E qartë, ti ke bërë mëkat, je mëkatare! Po as nëna jote, as babai yt nuk janë njohur për mëkatarë. Je pjellë e familjes së mirë, të pastër. Asnjë prej tyre nuk ka bërë këtë që bën ti!”

Njerëzit vazhduan të flisnin, ta poshtëronin, të talleshin me Merjemin, por ajo nuk iu përgjigjej. Vazhdonte të ruante ballëhapur qetësinë e saj. Vështrimin e kishte të qetë e të sigurt, plot dritë besimi te Zoti e plot dashuri nëne. Telashet që do i hapeshin sapo kishin nisur. Të gjithë i kishte kundër. Por ajo s’kishte asnjë rrugë tjetër veçse t’ia linte të gjitha në dorë Zotit. Zbuloi fytyrën e Isait dhe ua tregoi. Të gjithë shtangën. Merjemi u thoshte të mos pyesnin atë, por të porsalindurin. Ata pandehën se Merjemi po tallej.

“Ç’pret nga ne, të flasim me një bebe?”

Ende pa mbaruar fjalën, mrekullia që dëshmuan, i bëri të stepeshin nga habia.

“Unë jam një rob i Zotit. Ai më zgjodhi, me dërgoi si profet, më dha libër të shenjtë. Më lumturoi dhe më shenjtëroi në çdo vend, në çdo kohë. Më urdhëroi të falem e të bëj mirësi gjatë gjithë jetës, më urdhëroi të respektoj time më, e të bëhem bir i mbarë, të mos i afrohem kurrë as krimit, as rrugës së keqe. Më dha paqe e shpëtim si në ditën që linda, si në ditën që do vdes, edhe në ditën që do ringjallem.”

Kur Isai mbaroi fjalën, fytyrat e të gjithëve ishin zverdhur nga ajo që po shihnin. Kjo nuk ishte parë as dëgjuar. Një i porsalindur që fliste! Një virgjëreshë me fëmijë pa baba. Një fëmijë që pretendonte se ishte profet! Kjo gjë ishte fundi për ta. Kjo gjë kishte vetëm një domethënie, fundin e autoritetit të tyre, perëndimin e mbretërimit të errësirës. E pamundur! Kjo foshnjë duhej fshehur sa më shpejt. E ëma duhej poshtëruar. Mrekullia që ata kishin dëshmuar nuk duhej të mësohej nga askush! Mënyra më e mirë për këtë, ishte të hidhnin baltë mbi Merjemin, të shpifnin mbi nderin e saj dhe t’ia thonin menjëherë popullit këto gjëra. Pa u mësuar e vërteta.

Dhe ashtu vepruan. Shpifën sa mundën mbi Merjemin dhe e fshehën të vërtetën e foshnjës që fliste. Megjithatë, guvernatori i Romës në Palestinë, Herodi, e mori vesh një pjesë të kësaj ngjarjeje. Ai vërtet ishte një njeri shumë mizor, që shtypte popullin me dhunë e me gjak dhe mundohej të forconte pushtetin e tij me spiunë, që i kishte futur në çdo skutë.

Herodi ishte duke u dëfryer në pallatin e tij, kur i sollën lajmin se kishte lindur një foshnjë pa baba. Aq më tepër, ajo foshnjë fliste që tani. Thoshte fjalë që do e lëkundnin fort autoritetin e reputacionin e tij e të Romës. Herodit i kërceu gjaku në kokë. Nga nervat, gjuajti me kupën e verës ushtarin që i solli lajmin dhe thirri menjëherë ndihmësin, komandantët e kryespiunët e tij në një mbledhje të jashtëzakonshme. Hyri në sallë dhe me sytë e zgurdulluar që i kishin kërcyer jashtë nga zgavrat, pa ata që ishin aty.

• Pa na thoni njëherë, çfarë dini për këtë fëmijë që fliska qëkur ka lindur?

Të parit i takonte të fliste shefit të spiunëve. U ngrit në këmbë:

– Me sa kemi vënë re, lajmet janë të ekzagjeruara, komandant. Morëm vesh se ka lindur një fëmijë i shenjtë, që i ka ardhur gjuha menjëherë. Dërguam gjithato vetë për ta gjetur e për ta parë nga afër këtë bebe, por asnjë nuk i ka rënë në gjurmë. Pas shumë kërkimesh, arritëm në konkluzionin se është ekzagjeruar ngjarja dhe se e vërteta është ndryshe.

Pastaj fjalën e mori një tjetër spiun.

– Nga burime të sigurta, sot kemi marrë lajmin se tre dijetarë zoroastrianë kanë ardhur në Palestinë duke ndjekur një yll të shndritshëm në qiell. Sipas fjalëve të tyre, ai yll është shenjë e lindjes së një fëmije të mrekullueshëm. Një fëmijë që kur të rritet, do shpëtojë popujt.

• Nga kush do i shpëtoka popujt? – pyeti Herodi
• Nuk thanë ndonjë gjë, zotëri. Aq më tepër, tre dijetarët janë zhdukur pa lënë gjurmë.

Herodi u nxeh.

• Ç’do të thotë kanë humbur? Nuk e kuptoj ç’është kjo? Një komplot kundër Romës? Një e vërtetë? Një përrallë?

Ra heshtja. Herodi u ngrit me tërbim nga froni. Sytë i lëshonin xixa.

• Unë dua këtu kokën e atyre tre burrave. Edhe të atij fëmije a ç’është! Kuptuat?
• Zotëri, po kushedi është ndonjë ëndërr e hebrenjve. Ndoshta nuk ia vlen të shqetësohemi kaq!

Herodi ishte tym. Vazhdoi të thërriste e të kërcënonte.

• Po vazhdoi kështu kjo punë, do mbledh kokat tuaja, morët vesh! Zhdukuni të gjithë! Dua lajme të sakta për këtë ngjarje, ose do e paguani shtrenjtë!

Pasi të gjithë ndihmësit e spiunët braktisën të frikësuar sallonin, guvernatori u ul në fron dhe nisi të mendonte. Këto lajme vërtet që e kishin shqetësuar. Një fëmijë mrekulli, një profet apo një fe e re ishin gjëra që atij nuk i interesonin aspak. E vetmja gjë për të cilën merakosej ishte se mos cenohej pushteti i Romës, të cilin ai përfaqësonte, e rrjedhimisht edhe pozita e tij.

I trazuar nga këto mendime, vendosi të këshillohej me kreun e hebrenjve. Thirri një trupë ushtarakësh dhe i dërgoi menjëherë të merrnin nga faltorja të parin e hebrenjve.

Pas një ore, kryerabini ndodhej i përkulur para guvernatorit.

• Të kam thirrur për të të pyetur për diçka me shumë rëndësi, – nisi të fliste Herodi.
• Jam nën urdhrat tuaja, madhëri! – çoi paksa kokën rabini.
• Kam marrë të dhëna për një fëmijë në djep, që fliska me njerëzit. Gjoja, kur të rritet, do të shpëtoka popujt nga Perandoria Romake. A janë të vërteta këto gjëra?

Rabini ishte i zgjuar, e kuptoi menjëherë se nën këto fjalë fshihej një tjetër qëllim. Para se të përgjigjej, u mendua një copë herë.

• Zotëri, mos keni nisur të interesoheni mbi fenë tonë?
• E vetmja gjë që më intereson, është autoriteti i Romës. M’u përgjigj pa dredha, hirësi!

Rabini e kishte dëgjuar me veshët e vet Isain duke folur. E kishte parë me sytë e vet mrekullinë e atij fëmije të jashtëzakonshëm, por të pohonte këtë, e dinte se do hynte në telashe pa fund, prandaj vendosi të thoshte ca gjëra gjysmë të rreme, gjysmë të vërteta. I tha guvernatorit se ishte në dijeni të kësaj ngjarjeje, por se kishte dyshimet e veta për vërtetësinë e saj. Këto fjalë e merakosën edhe më tepër Herodin.

• Si thua, hirësi, a mund të jenë këto zëra pjesë e një plani dinak për të dëmtuar pushtetin romak?
• Padyshim, madhëri.
• Sipas teje, a nuk është kjo një tradhti e hapur?

Ky gjykim radikal e trembi rabinin. U tërhoq dy-tre hapa pas dhe foli sërish.

• Më lejo të bëj një korrigjim të vogël, madhëri. Kjo është një legjendë shumë e vjetër. Një e parathënë e hebrenjve, qëkur ata jetonin një jetë të mjerueshme në Babiloni.
• Mirë, po sot a ka ende nga ata që i besojnë kësaj të parathëne? Për shembull, ti vetë, a i beson kësaj legjende?

Rabini u drodh. Ishte zënë ngushtë. Zemra po i dridhej, se një fjale e vetme mund t’i fluturonte kokën. U mundua ta ruante gjakftohtësinë dhe kruajti zërin për t’u përgjigjur.

• Zotëri, ju a e besoni dot se mund të lindë një fëmijë pa baba? A ekziston një mundësi e tillë? A nuk ngjan pak si përrallë?
• A i besoj unë? Po ti e di se gjumin e mbretërve e prishin pikërisht këto përralla të pakuptimta, këto ëndrra që turbullojnë mendjen e popullit që i beson. Mund të largohesh, rabin, mund të largohesh, por mbaje vath në vesh këtë punë. Çfarëdo që të marrësh vesh për këtë temë, unë duhet ta di para se t’ia thuash gruas tënde madje.

As biseda me rabinin nuk e kishte qetësuar dhe aq Herodin. Po sikur ai të gënjente? Herodi ishte një dhelpër e vjetër, askush nuk ia hidhte dot. Në sytë e rabinit kishte dalluar frikë, përgjigjet e tij ishin sa për të kaluar radhën. Po tre zoroastrianët që ndiqnin yllin? Asnjë nuk ia kishte shpjeguar saktë atë çështje! Pa e sqaruar imtësisht këtë ngjarje që kishte marrë dhenë, Herodi s’do gjente dot qetësi. Menjëherë urdhëroi komandantin të dërgonte njerëzit e vet në çdo anë të vendit dhe t’i sillte menjëherë çdo njeri që kishte sadopak njohuri për këtë gjë. Me pyetjet e tyre do merrej vetë. Përveç kësaj, donte ta shihte me sytë e vet atë virgjëreshë që pretendonte se ishte nëna e fëmijës.

Por ndërkohë… Merjemi kishte lënë pas Palestinën dhe po ecte drejt Egjiptit. Të djeshmen në darkë, një burrë i panjohur që nuk e kishte parë kurrë më parë, kishte ardhur në banesën e saj dhe i kishte thënë të merrte fëmijën e të largohej menjëherë drejt Egjiptit.

Merjemi ishte rrënqethur e trembur.

• Po pse? Si? Si mund të shkoj vetëm deri në Egjipt? Unë nuk di as nga cila rrugë shkohet gjer atje!
• Mos u shqetëso! – i kishte thënë i panjohuri. Ti e di se je nën mbrojtjen e Zotit. Guvernatori i Romës po të kërkon ty dhe foshnjën tënde në çdo anë. Do t’ju vrasë!

Merjemi atëherë u qetësua. E kuptoi se ky i panjohur kishte një mision të veçantë.

• Kur duhet të nisem?
• Menjëherë! Mos humb kohë! Dhe mos u tremb! Je me një profet të nderuar e shumë të dashur për Zotin. A nuk është kështu fati i profetëve? Ndiqen, mërgojnë, detyrohen të braktisin vendin. Lufta mes të mirës e së keqes nuk pushon kurrë, Merjem. Dhe e mira do triumfojë, do e shohësh. Mos u vono, menjëherë merr rrugën e Egjiptit!

Merjemi u nis e vetme, me Isain në krah. Shpejt gjeti një karvan që ecte drejt Egjiptit dhe iu bashkua atij. Me vogëlushin në krahë, po përshkonte shkretëtirën e pafund të Sinas. Ishte pikërisht në rrugën nga kishte kaluar edhe profeti Musa kur ishte nisur drejt Egjiptit. Mu në vendin ku Musai kishte parë dritën hyjnore e ishte nderuar me shpalljen e shenjtë.

Pas një rruge të lodhshme e të mundimshme, më në fund arritën në Egjipt. Vërtet që ishte një vend i mrekullueshëm, me ajër të pastër, toka pjellore, kulturë të thellë e njerëz të mirë, një vend ideal për rritjen e Isait (a.s.). Fëmijëria e Isait kaloi pikërisht në këtë vend.

Kaluan vite. Një ditë, pranë Merjemit u afrua një i panjohur dhe i foli:

• Guvernatori vdiq. Merre fëmijën dhe kthehu në atdhe, ka ardhur koha. E mira do e mundë të keqen dhe Isai do ulet në fronin e vet, që e meriton, në zemrën e të varfërve, jetimëve, të sëmurëve e viktimave.

Merjemi e njohu. Ishte pikërisht ai që dikur i kishte thënë të merrte Isain e të shkonte në Egjipt…

Profeti Isa (a.s.) doli nga shtëpia dhe u drejtua për te faltorja. Ishte e shtunë, dita e shenjtë e hebrenjve. Më saktë, dita e ndalesave. Një ditë, kur formalizmi arrinte kulmin, kurse moralisht nuk kishte aspak vlerë. Atë ditë, në Palestinë, në asnjë shtëpi nuk ndizej zjarr, nëse ishte i ndezur, nuk shuhej. Ndalohej që gratë të gatuanin, fëmijët nuk mund të laheshin, madje nuk mund të lanin as lodrat, vajzat nuk mund të laheshin, nuk mund të zinin brumë, as të krihnin flokët. Nuk mund të shkruhej as edhe një germë, e shkruara nuk mund të fshihej…

Për mentalitetin e asaj kohe, feja e besimi këto ishin. Çdo princip fetar përbëhej nga formalizmi e nga e jashtmja. Për shpirtin e për moralin nuk kishte as edhe një rregull. Zemrat u ishin bërë sterrë, ligësia e urrejtja kishin hedhur farën e tyre ngado, vriteshin, dëfreheshin, shaheshin pa asnjë normë morale. Vetëm bestytnitë pa vlerë e një formalizëm i deformuar u ishte ngulitur në normat e jetës si fe.

Për ta, Isai (a.s.) ishte një njeri që i përkiste një bote tjetër. Sikur kishte ardhur nga kozmosi! Asnjë zakon i tij nuk i ngjante atyre, as dhe pamja e jashtme. Flokët e gjatë e të butë që i derdheshin supeve, sikur ishin larë me ujët e kthjellët të reve! Edhe rrobat prej cope të leshtë, të thjeshta e modeste që vishte, i rrinin më bukur se pelerina e perandorit të Romës, më fisnike se rrobat e parisë!

Edhe pse e shtunë, Isai këputi dy-tre fruta nga pema në kopsht dhe ushqeu me ta zogjtë e uritur. Kjo sjellje, sipas parimeve të hebrenjve, ishte një rebelim karshi fesë. Por Isai nuk mendonte kështu. Në idetë e tij, besimi jetonte në shpirt, e rëndësishme ishte të besoje me zemër dhe ta programoje gjithë jetën sipas atij besimi, jo të ngecje te disa veprime formale pa asnjë mbështetje logjike e shpirtërore. Adhurimi i vërtetë ishte ai ku forma përputhej me të brendshmen e me shpirtin. Nuk kishte asnjë normë dhe asnjë urdhër që të pengonte të ushqyerit e gjallesave të uritura, ndaj ai mblidhte ushqim për ta, u ndizte zjarrin të moshuarve që të ngroheshin e i ndihmonte ata në të gjitha mënyrat.

Isai (a.s.) shkonte shpesh në faltore dhe vëzhgonte me kujdes orakujt e njerëzit që shkonin atje. Sërish atë ditë shkoi në faltore, u ul në një cep dhe nisi të vështronte përreth. Muret e faltores ishin zbukuruar me dru aromatik, perdet ishin të qëndisura me ar, nga tavanet vareshin llambadarë argjendi e kristali. Qirinj dhe temjanë ndriçonin e i jepnin një aromë fantastike ambientit përreth. Por zemrat…

Zemrat e gjithë atyre ishin gërmadhë. Errësira e kobshme i kishte mbuluar të tërë. Bukuria e tempullit nuk ishte e mjaftueshme për të zgjuar zemrat e këtyre njerëzve. Vetëm vendi ku ishte ulur Isai ndriçohej ndryshe, nga një nur magjepsës, krejt i veçantë. Një nur që së shpejti Zoti i Gjithëpushtetshëm do e urdhëronte t’ia përhapte gjithë njerëzve, të varfërve, të vetmuarve, gjithë atyre që kishin nevojë për të…

Isai (a.s.) ndenji gjatë në faltore. Pa rabinët e orakujt. Sa shumë që ishin, plot njëzet mijë vetë. Që të gjithë e kishin emrin e shkruar në regjistrin e madh të faltores, të gjithë jetonin në dhomat e veçanta të ndara për ta, të gjithë paguheshin e përfitonin plot të mira. Ishin disa grupe dhe secili grup kishte uniformën e vet. Disa kishin fesë në kokë, disa pelerina me xhepa të mëdha për të vendosur librat e mëdhenj që lexonin vazhdimisht. Ata që ishin më të kualifikuar, i kishin rrobat ngjyrëvjollcë, të qëndisura cepave me flori. Kurse shërbëtorët e faltores ishin të veshur me të bardha.

Në faltore, numri i personelit ishte disafish më i madh se numri i vizitorëve.

Oborri i faltores ishte plot me dele e me pëllumba që vizitorët i sillnin për t’i flijuar aty. Këta, pasi thereshin, hidheshin në zjarr e digjeshin. Kurse të varfrit që nuk blinin dot ndonjë gjë për të flijuar, nuk mund t’i afroheshin tempullit.

Isai (a.s.) vazhdonte t’i shihte i menduar e i çuditur.

• Nuk e kuptoj pse i djegin e i bëjnë hi kafshët që flijojnë, kur jashtë ka mijëra njerëz që po vdesin urie? Si mund ta kënaqin Zotin duke e kthyer tempullin në kasaphanë? Njerëzit e varfër detyrohen të robtohen për të marrë borxh aq sa të blejnë një kafshë për ta flijuar që të mund të hyjnë në faltore. Dhe kjo kafshë duhet blerë këtu brenda, duhet të jetë e rritur në stallat e tempullit. Çfarë bëjnë pastaj tempullarët me gjithë ato para? Pse duhet që në shtëpinë e Zotit të pranohen vetëm të pasurit?

Isai (a.s.) u ngrit dhe doli nga tempulli. Mori rrugën për nga mali jashtë qytetit. Zemrën e kishte copë, ishte shumë i trishtuar. Si ishte e mundur që brenda shtëpisë së Zotit (xh.sh.) njerëzit të ishin kaq larg nga Zoti? Gjithë hallet e njerëzimit i ndiente mbi supe, ishte kërrusur, zbehur e lodhur. Porse, ndriste nga dashuria…

Sapo mbërriti në kodrat e Nazaretit, hapi duart dhe nisi të lutej. Për njerëzimin që shkonte drejt ferrit e zjarrit me vetëdije… Për njerëzit larg dritës e dashurisë së Zotit… Për njerëzit që me gjithë mirësitë e Zotit vazhdonin të ishin mosmirënjohës e bukëshkalë… U lut… U lut… U lut…

Një lutje e një qëndrim i tillë po çudiste gjithësinë. Pikat e lotit i rrëshqisnin nëpër faqet e bukura dhe binin mbi dheun e freskët si perla të shndritshme. Në dhé kishte rënë një farë, që po jetonte grahmat e fundit të saj, por në lotët e Isait ajo gjeti jetën, gjallërinë, magjinë e dashurisë e mbijetesës dhe lulëzoi menjëherë…

Pikërisht, atë natë Zoti (xh.sh.) i zbriti Isait Ungjillin.

Në jetën e Isait kishin nisur momentet e vështira. Beteja mes të mirës e të keqes vazhdonte me gjithë ashpërsinë e saj. Isai përcillte me korrektësi fjalën e Zotit te njerëzit, i ftonte ata pa u lodhur në rrugë të drejtë, përhapte frymën e adhurimit e dashurisë dhe i këshillonte me urtësi nga Ungjilli. Por zemrat e tyre të ngrira nuk ishte aspak e lehtë të shkriheshin. Format e tyre të adhurimit, besimit e jetesës, nuk mund të ndryshonin pa mundim. Ata ishin mësuar që t’i lanin mëkatet e tyre duke i paguar flori orakujve, konceptet e Isait ishin krejt ndryshe. Parajsa e qiellit, ku ai ftonte besimtarët, u dukej atyre si një përrallë, kurse rruga gjer atje, një mendjelehtësi. Dashuria, paqja, miqësia, sinqeriteti, të gjitha këto, ishin shenja idiotësie për njerëzit. Ata ishin mësuar që në djep të përfitonin nga njerëzit, të mos donin njerëzit, por vetveten, falja e mëshira nuk kishin vend në filozofinë e tyre. Pra, shkurt, “Kur dikush të godet faqen e majtë, ti goditi edhe të majtën edhe të djathtën.”

Kurse Isai (a.s.) u shpjegonte gjëra krejt të tjera. Ai ecte me filozofinë e mëshirës, faljes e dashurisë. “Kur dikush të godet faqen e majtë, ti ktheji edhe të djathtën…” Feja e besimi i vërtetë nuk ka vend për hakmarrje, por për falje.

Kjo mënyrë jetese ishte shumë e pakuptueshme për ta. Kur i dëgjuan në fillim këto predikime, izraelitët u shtangën. Principet e Isait i hidhnin poshtë ata që kishin mësuar gjer tani, kurse për orakujt as që kishte vend.

Mesia u tregoi njerëzve se Zoti donte të mirët, të sinqertët, njerëzit me zemër të pastër e bujarët. Atij nuk i pëlqente dhuna, ashpërsia, hakmarrja, urrejtja mes njerëzve e mashtrimi. Rruga për te Zoti nuk kalonte nga mendjemadhësia e mburrja, por përmes thjeshtësisë e modestisë. Për të arritur te Zoti duhej dashuri, shumë dashuri, për gjithë njerëzit. Edhe për armikun, edhe për atë që s’të do. Kjo ishte feja e besimi i vërtetë.

Njerëzit në atë kohë vlerësoheshin vetëm nga pasuria e nga forca. Të varfrit nuk pranoheshin as në faltore. Shpirtrat e njerëzve ishin bërë skllevër të pronës e pushtetit. Dhuna dhe krimi shiheshin si diçka normale, aspak të fajshme. Ndaj fjalët plot dashuri të Isait ishin një revolucion i vërtetë për atë mentalitet. Rruga që ai u mësonte për të shpëtuar, ishte sa e thjeshtë dhe e bukur, aq edhe e huaj për ta. Por ai i ftonte, i ftonte pa përtesë, ndoshta edhe pse e pamundur të arrinte kulmin, i ftonte të paktën të përpiqeshin për atë rrugë, se mëshira e Zotit do t’u jepte shpëtimin.

Profetët gjithmonë kanë qenë dëshmitarë të ndihmës së mrekullueshme të Zotit në rrugën e tyre të mundimshme për t’i prirë shpëtimit të njerëzimit. Mrekullitë që Zoti (xh.sh.) u ka dhënë profetëve janë njëkohësisht edhe një qëllim për njerëzimin, edhe një kufi që tregon se deri ku mund të shkojnë mundësitë njerëzore. Secila mrekulli e profetëve është një “bum” shkencor e progresiv për kohën, por njëkohësisht edhe një stimul për të afruar njerëzit me besimin e për të hapur një shteg të ri zhvillimi.

Zoti (xh.sh.) e kishte mësuar profetin Nuh (a.s.) të ndërtonte anije e të lundronte bashkë me besimtarët që kishte afër. Musait (a.s.) i kishte dhënë mrekullinë e shkopit të jashtëzakonshëm që kthehej në përbindësh e zhdukte magjitë e njerëzve të faraonit. Pastaj mrekullinë e ndarjes së detit më dysh, për të kaluar i sigurt bashkë me njerëzit e vet. Kurse Isai (a.s.), ai profet i madh, që mrekullinë e parë e kishte lindjen pa baba, nga një nënë virgjëreshë dhe mbrojtjen që në djep, kishte gjithashtu dhuntitë e tij të jashtëzakonshme, të dhuruara nga Zoti (xh.sh.). Ai kishte diturinë e Librave të Shenjtë, diturinë e Dhiatës së Re, që i kishte mësuar edhe misterin e Dhiatës së Vjetër, artin e mrekullueshëm të predikimit dhe zemrën e madhe të mbushur me dashuri.

Një tjetër dhunti shumë e veçantë e Isait (a.s.) ishte edhe fryma e tij gjallëruese. Me lejen e Zotit, Isai i frynte nga fryma e vet një zogu dhe ai menjëherë mbushej me jetë e fluturonte.

Mjafton që cepat e rrobave modeste të Isait, të preknin në trupin e një të sëmuri dhe ai menjëherë shërohej. Sapo prekte me dorë mbi sytë e një të verbëri, ata sy hapeshin dhe ai niste të shihte. Mbi çdo plagë, varre e sëmundje, prekja e tij sillte menjëherë shërimin. Mbi të gjitha, Zoti (xh.sh.) i kishte dhënë sy dhe zemër aq të fuqishme dhe ndjenja aq të sakta, sa ai e dinte menjëherë çdo ngjarje, çdo të fshehtë e çdo mall a pasuri që fshihnin njerëzit.

Por mrekullia më e çuditshme e Isait (a.s.) ishte kur ai i thërriste me emër të vdekurit në varreza dhe ata, me lejen e Zotit, ngjalleshin e ngriheshin në këmbë.

Bashkë me këto dhunti të jashtëzakonshme, me dashurinë e tij të pamasë e me vullnetin e tij të pamposhtur, Isai ftonte ditë e natë, pa njohur lodhje e mërzi, njerëzit në rrugën e Zotit, Krijuesit të Vërtetë të çdo mrekullie, Zotit të gjithçkaje. I ftonte të pastroheshin nga ligësitë e mëkateve, të ruanin zemrat nga e keqja, të duheshin e të mbillnin dashuri anekënd.

Por fjalët e bukura të Isait (a.s.), nuk kishin si të ishin të tilla për disa njerëz. Disa prej teologëve hebrenj u ishin cenuar interesat goxha. Roma mendonte se Isai po bëhej më i pushtetshëm se autoriteti i saj te njerëzit. Paria e pasur, që ishte mësuar të shfrytëzonte të varfrit e të pinte gjakun e tyre, e shpalli menjëherë Isain armikun kryesor.

Isai interesohej e i ndihmonte të gjithë. Nuk i ndante njerëzit, as të pasurit, as të varfrit apo të sëmurët. Atë e gjeje me peshkatarët e varfër, duke i treguar rrugën e parajsës, me të sëmurët, duke i mjekuar me dashuri, me të varfrit, duke i këshilluar me përkushtim. Por disa njerëz nuk mund ta pranonin të trajtoheshin nga i njëjti njeri që merrej edhe me të varfër, edhe me të sëmurë. Dashuria që tregonin njerëzit për Isain i trembte dhe i shqetësonte. Kështu vendosën ta eliminonin këtë njeri, që e shpallën armikun e tyre.

Së pari planifikuan ta poshtëronin para njerëzve. Thurën me imtësi një kurth dhe të nesërmen e thirrën Isain në faltore. Sipas planit të tyre, Isai do merrte fund.

Në faltore kishin sjellë për gjykim një grua mëkatare, që kishte bërë një turp shumë të dënueshëm. I thanë Isait se duhej ta gjykonte ai këtë grua.

• Kjo grua ka bërë një faj, që Zoti e dënon me gjuajtje me gurë derisa të vdesë, apo jo?
• Po, – u përgjigj Isai.
• Sipas teje, tani, çfarë duhet të bëjmë me këtë grua?

Profeti i dashurisë e i mëshirës e kuptoi se këtu kishte diçka. Ai e dinte mirë se gjithë orakujt ishin më kriminelë e më fajtorë se ajo grua. Po t’u thoshte “Lijeni të lirë, faleni”, atëherë menjëherë do e shpallnin si rebel dhe kundërshtues të principeve të Musait. Po t’u thoshte “Duhet të vritet”, atëherë do e gjykonin si kundërshtues i vetë parimeve të tija për dashuri e falje. Kështu, para popullit, Isai do merrte fund gjithsesi. Të gjithë kishin heshtur dhe prisnin me kureshtje vendimin e Isait. Ai buzëqeshi i qetë. Pa njëherë gruan, njëherë orakujt.

“Le ta gjuajë me gurë i pari, ai që është më i pafajshmi prej jush. Ai që nuk ka bërë mëkate, le t’ia hedhë kësaj gruaje gurin e parë!”

Fjalët e Isait kishin rënë si rrufe. Kishte thënë diçka të mahnitshme, të paharrueshme. Po, le ta dënonin të pafajshmit fajtorin! Mëkatarët e përbaltur e zemërligj nuk kishin të drejtë të dënonin një tjetër mëkatar. Gjykuesi i vetëm për të, ishte Zoti! Vetëm Ai është më i Larti, më i Drejti dhe Gjykuesi Përfundimtar, Zoti i Mëshirës pa fund.

Orakujt kishin mbetur të shtangur. Nuk gjenin asnjë fjalë për të thënë. Detyrimisht e lanë të lirë fajtoren. Pas kësaj fjale, që do ishte një mësim i mirë edhe për orakujt, por edhe për njerëzimin, Isai doli i heshtur nga faltorja. Gruaja mëkatare vrapoi pas tij. Nga rrobat e saj nxori një shishe me aromë dhe u ndal para Isait. Ngriti kokën dhe e pa plot mirënjohje, pastaj i mori këmbën. Herë ia puthte këmbët, herë ia lante me lotë e me parfum.

Gruaja qau për një copë herë. Pastaj, kur u qetësua pak, ia fshiu profetit këmbët me flokët e saj. Isai ishte shpresa e fundit, jo vetëm e saj, por e miliona njerëzve, prijësi i mrekullueshëm drejt dashurisë e mëshirës.

Edhe i pari i orakujve e kishte parë me vëmendje këtë skenë. Edhe ai kishte mbetur i çuditur nga mëshira e nga zemërgjerësia e Isait (a.s.).

Profeti i Dashurisë e pa me sytë e përlotur.

• Një burrë i kishte dhënë borxh dy njerëzve. Njërit pesëqind dinarë, tjetrit pesëdhjetë. Po këta njerëz nuk kishin para për të larë borxhin, ndaj dhe ky burri ua fali. Sipas teje, cili nga njerëzit është gëzuar më shumë?
• Patjetër ai që kishte më shumë para borxh, – u gjegj orakulli.
• E drejtë, – tha Isai. – A e sheh këtë grua? Kur erdha në shtëpinë tënde, nuk më dhe as një kupë me ujë për të larë fytyrën. Po kjo grua m’i lau këmbët me lotë e m’i thau me flokët e saj. Ti kurrë në jetën tënde nuk më ke puthur. Po kjo grua m’i puthi këmbët një mijë herë. Ti e ke zemrën shumë të ngurtë. Ndërsa kjo grua e ka zemrën plot me dashuri. Çdo njeriu që e ka zemrën plot me dashuri, do t’i falen mëkatet.

Pas kësaj Isai u përkul drejt gruas dhe i tha:

• Mund të shkosh tani, sepse Zoti i fali mëkatet tuaja!

Profeti Isa (a.s.) udhëtonte natë e ditë nëpër çdo cep të Palestinës, duke i ftuar njerëzit në rrugën e Zotit, duke mbjellë mes tyre farën e paqes e të dashurisë. Zoti i kishte mësuar atij Teuratin, i kishte shpallur Ungjillin dhe ia kishte mbushur zemrën me dëlirësi e mendjen me urtësi. Edhe mesazhi i Isait ishte i njëjtë me atë të profetëve paraardhës, sa i thjeshtë, aq edhe kuptimplotë:

• Adhurojeni Zotin dhe mos i bëni Atij shok! Nuk ka perëndi tjetër veç Tij!

Hebrenjtë e kishin ndryshuar sipas interesit të tyre Teuratin, që i kishte shpallur Zoti, Musait. Për ta kishin mbetur të rëndësishme vetëm disa bestytni, që i lidhnin me formalizmin e trashëguar me kohë. Në besimin e tyre nuk kishte as sinqeritet, as ndjeshmëri. Isai mundohej që t’i shpjegonte të gjithëve, të pasurve, të varfërve, orakujve e teologëve, se qëllimi kryesor i çdo besimi ishte dashuria e mëshira. Gjërat që ata vlerësonin më tepër, në fakt ishin kënaqësi kalimtare, që shumë shpejt edhe ata do e kuptonin se nuk kishin vlerë. Për Isain, asnjë prej mirësive të kësaj bote nuk kishte as edhe një grimë vlere. Një ditë, i veshur me një rrobë të vjetër të leshtë, me sy të përlotur e buzë të tharë nga etja, doli para njerëzve dhe u tha:

• A e dini ku e kam unë shtëpinë?
• Jo, – u përgjigjën
• Banesa ime janë faltoret… ushqimi im, uji që pi… forcën e marr te uria… ndriçimi im është drita e hënës në gjoksin e natës. Kur kam ftohtë, kthehem nga lindja e pres diellin të më ngrohë, duke përmendur e duke iu lutur Zotit tim. Bimët e lulet që mbijnë nga toka mëmë janë pasuria ime. Veshja ime janë këto rroba të leshta. Drita që më jep guxim është frika që kam nga Zoti. Bashkudhëtarët e mi më të mirë janë të varfrit, të sëmurët e të pastrehët. Çdo mëngjes që lind dielli, dëshmon të vetmen gjë që kam, varfërinë time, e çdo mbrëmje që perëndon, dëshmon që s’jam asgjë. Po kurrë nuk pyes për këto! Besimi e dashuria më mjaftojnë. Zoti im më mjafton. A ka më të pasur se unë në këtë botë?!

Ai ishte një mrekulli e vërtetë mbi faqen e dheut. Bënte një formë zogu prej balte, i frynte dhe ai gjallërohej e fluturonte nëpër qiej para syve të njerëzve. Me fundet e vjetra të rrobave të tij të thjeshta, prekte me dashuri plagët e të sëmurëve e sytë e të verbërve duke i kthyer menjëherë shëndetin. Në çdo rrugë që ecte i dilnin para të varfër, të verbër e të sëmurë, që prisnin ndihmë prej tij. Dhe ai nuk ia kursente ndihmën askujt. Sapo duart e tij preknin nevojtarët, ata çoheshin të qetësuar e të shëruar, duke e falenderuar me gjithë zemër, e duke u lumturuar me dritën e besimit që u ndizte ai në zemër. Shërimi që jepnin duart e tij ishte edhe për sëmundjet fizike, edhe për ato shpirtërore.

Me gjithë këto mrekulli e bamirësi, me gjithë këshillat e tij pa ndërprerje e veprat e tij pa pushim, njerëzit nuk bindeshin. Gjithë këta nuk mjaftonin për të bindur ata njerëz që shihnin vetëm interesat e pushtetin e tyre. Sa më shumë të varfër, nevojtarë e të sëmurë mblidheshin rreth Isait, aq më fort rritej inati e zemërimi i tyre dhe donin me çdo kusht ta hiqnin qafe këtë njeri, që po i ndikonte aq fort njerëzit.

A nuk e kishte kthyer shkopin e vet në një gjarpër të stërmadh mu para syve të tyre Musai? A nuk e kishin dëshmuar vetë se si po me atë shkop Musai e kishte ndarë më dysh Detin e Kuq, që të kalonin lehtësisht njerëzit e vet?

A nuk i kishin këshilluar me gjithë vullnetin e me gjithë mrekullitë e tyre gjithë ata profetë? Por zemrat e damkosura të këtyre njerëzve nuk zbuteshin, as nuk ndikoheshin ndopak.

Me gjithë këto mundime e vuajtje, me gjithë durimin e mrekullitë që Isai (a.s.) u tregoi atyre, ata nuk e besuan. E quajtën magjistar e të çmendur, u tallën dhe e poshtëruan pa shkak, vetëm si e si të shuanin ndikimin e fjalëve të tij te populli i thjeshtë. Por sa pak vlerë që kishin fyerjet e tyre për një njeri që e merrte forcën te Zoti (xh.sh.) e durimin te besimi e dashuria.

Një ditë, Isai (a.s.), para syve të tyre, bëri diçka që, kushdo që do e dëshmonte, do i kishte besuar pa kusht çdo fjale të profetit të dashurisë.

Një grua e moshuar dhe e lodhur iu afrua profetit duke qarë. Ishte tepër e prekur, i kishte vdekur djali i vetëm. Iu lut profetit t’ia ngjallte të birin. Së bashku shkuan në varreza. Gruaja u ndal para varrit të të birit dhe ra në gjunjë duke qarë. Një turmë e madhe njerëzish ishte mbledhur e priste me merak çfarë do ndodhte. Profeti Isa u ul pranë varrit, nisi t’i lutej Zotit me duart e ngritura lart, pastaj thirri të vdekurin në emër. Menjëherë varreza u nda përgjysmë dhe djali, mes vështrimeve të habitura të qindra njerëzve, u ngrit në këmbë. E ëma klithi fort nga gëzimi dhe iu hodh në qafë dhe e përqafoi të birin e lumturuar.

Kjo ngjarje mori dhenë menjëherë dhe i madh e i vogël, nëpër fshatra e qytete nëpër Palestinë, nuk flisnin veçse për këtë. Padyshim që ngjarjen e mësuan edhe orakujt e teologët hebrenj. Por ata nuk kishin ndonjë qëllim ta besonin mrekullinë e Isait. Ata donin vetëm ta zinin ngushtë e të ulnin vlerat e tij para njerëzve.

• Kjo që bën ti nuk është ndonjë gjë e madhe. Ai djalë sapo ishte varrosur. Në qofsh i zoti, ngjall ndonjërin që ka vdekur kohë më parë. Ngjall për shembull djalin e Profetit Nuh, Samin…

Biri i profetit Nuh, Sami… Kishte vdekur mijëra vite më parë! Të gjithë u stepën. Përveç Isait. Me qetësinë më të madhe, ai u kërkoi që ta çonin te varri i tij. Mijëra vetë i ndoqën nga pas, për të parë të mahnitur atë që do ndodhte. Isai u ul dhe ngriti duart nga qielli. Për një copë herë u lut me zë të ulët, pastaj u ngrit dhe thirri:

• O biri i Nuhut, Sam! Me leje të Zotit, ngrihu!

Toka u hap… Të trembur, njerëzit bënë një hap mbrapa. Orakujt kishin zgurdulluar sytë. Isai (a.s.) ishte krejt i qetë, ndërsa biri i Nuhut, Sam, qëndronte në këmbë përballë tij i mbështjellë me qefin të bardhë. Turma e tmerruar nuk pipëtinte. Flokët e Samit ishin thinjur e bërë bardh.

• Si t’u thinjën flokët, Sam? Në kohën tuaj flokët nuk thinjeshin!
• O i Dërguari i Zotit! Kur më thirre ti, kujtova se erdhi fundi i botës. M’u zbardhën flokët nga tmerri. Kush e dëgjon Kiametin e nuk i zbardhen flokët prej frike?!

Orakujt e lanë Isain aty e u kthyen në faltore. Nuk kishin gjetur ende se çfarë të thonin për të fashitur bujën e ngjarjes.

Isai (a.s.) mori rrugën e malit. Nga pas i shkonin qindra të varfër e të sëmurë, që kërkonin ndihmë prej tij. Të gjithë prisnin shërim nga ai. Po në gjithë këtë turmë, as një grusht njerëz nuk ishin ata që besonin se Isai ishte profet.

Isai (a.s.) u ngjit në majën më të lartë. Qiellin e mbuloi një tis i hollë resh dhe nisi të binte një shi i imët. Isai u thirri atyre që kishte përreth:

“Sihariq për ata të varfër që e kanë zemrën e pasur! Shpërblimi i tyre është parajsa. Sihariq për ata që trishtohen e preokupohen për rrugën e Zotit. Lum si ata që falin e mëshirojnë dhe e mbajnë zemrën e pastër! Një mijë herë sihariq për ata që luftojnë për të drejtën! O besimtarë, ju, mbi tokë, jeni si kripa. Po u prish njëherë kripa, asgjë nuk e kthen dot atë në gjendjen e parë!”

Shija e vërtetë e jetës kuptohet vetëm atëherë kur beson. Jeta pa besim është pa shije dhe pa sens. Besimtarët e vërtetë janë ata që e bëjnë më të bukur dhe më të jetueshme këtë botë. Dashuria dhe sinqeriteti që i karakterizon ata, është gjëja më e vlefshme ndër njerëz. Ku nuk ka besim, dashuri e frikë nga Zoti, ka dhunë, poshtërim, shfrytëzim e urrejtje. Njerëzit bëhen të egër, të pamëshirshëm dhe të padrejtë.

Vetëm dymbëdhjetë vetë i besuan Isait dhe fesë së tij. Është fat i profetëve që t’i besojnë vetëm një grusht njerëz. Disa profetëve u besuan vetëm dy-tre vetë. Disa profetëve nuk u besoi asnjeri. Edhe Isait, vetëm dymbëdhjetë vetë i besuan. Dishepujt…

Një ditë, Isai (a.s.) mblodhi njerëzit dhe thirri:

“A ka prej jush ndonjë që do të ecë bashkë me mua në rrugën e Zotit?”

Dishepujt u hodhën para:

“Ne. Ne do të jemi me ty.”

Besimi e përkushtimi u rridhte tashmë ndër damarë bashkë me gjakun. Ishin të bindur se Isai ishte i Dërguar i Zotit për të sjellë besimin, paqen e dashurinë në tokë. Mu para syve të tyre, Isai iu lut Zotit dhe pas pak, nga qielli zbriti një sofër. Bashkë me ta edhe qindra të uritur e të varfër u ngopën me ushqimin e asaj sofre dhe prapë nuk mbaronte.

Ndërkohë, të parët e hebrenjve kishin vendosur ta eliminonin Isain, kishin thurur planet e tyre të kobshme dhe ishin vënë në lëvizje për t’i realizuar ata. Zgjodhën një grup përfaqësuesish nga mesi i tyre dhe e dërguan te guvernatori i Romës. Atij i thanë se Isai kishte plane për të goditur pushtetin romak dhe se po përgatiste njerëz për kryengritje. Me këtë pretekst ata donin që guvernatori ta arrestonte Isain e ta vriste. Po nuk ia dolën mbanë.

Guvernatorit romak i vlente më tepër kjo përçarje mes hebrenjve, sepse e ardhmja e tij politike kështu do të ishte më e sigurt. Sa për fenë e për besimin, as që pyeste ndopak. I vetmi hall që kishte, ishte të mbante pushtetin në dorë. Pastaj nuk i interesonte të bënte armiq njerëzit që e donin Isain. Atij i vlente më tepër t’ia linte hebrenjve në dorë, sepse herët a vonë, ata do e gjenin një rrugë për të shpëtuar prej tij. Guvernatori u tha vetëm se nuk do i pengonte të vepronin me të, si ta shihnin më të arsyeshme.

Sërish e liga përgatiste lojëra e kurthe të shpifura. Sërish kërkonin pa shkak gjakun e një profeti, një njeriu të mrekullueshëm, që veç dashuri u kishte falur. Kërkonin ta zhduknin me çdo kusht Isain. Por harronin se Zoti, që sheh dhe dëgjon gjithçka, i dinte më mirë se kushdo planet e tyre të mbrapshta.

Një natë… errësira e thellë kishte mbuluar gjithçka. Në një cep të një dhome në faltore, orakujt hebrenj ishin mbledhur e diçka po përgatisnin. Përballë kishin një djalë të ri. Quhej Juda. Ishte pikërisht një prej nxënësve të Isait, që ishin gjithmonë me të. Që ishin betuar për besnikëri deri në vdekje. Por Juda po e shkelte këtë premtim.

• Sa kërkon? – e pyeti kryeorakulli.
• Tridhjetë dinarë argjendi. Dhe unë do ju tregoj ku është.

Pikërisht ato çaste, profeti Isa (a.s.) kishte mbledhur dishepujt në një shtëpi e po u linte porositë e fundit. Zoti ia kishte bërë të ditur atij gjithë ç’do ndodhte. I kishte shpallur se koha për t’u larguar nga kjo botë po afrohej…

Njeriu i Mëshirës e i Dashurisë, u tha fjalët e fundit miqve të tij:

• Unë po shkoj. Zotëria i Botëve do të vijë. Unë po shkoj dhe profeti i fundit Ahmed do më zëvendësojë.

Pas pak, nga rruga u dëgjuan hapat e rëndë të ushtarëve që rrihnin fort tokën. Në krye Juda, nga pas një grup ushtarësh romakë dhe pas tyre një turmë njerëzish me sy të shqyer, që çanin natën. U afruan te dera e shtëpisë ku rrinte Isai. Dishepujt kishin fjetur, kurse Isai ishte ende në këmbë. Falej, lutej, përgjërohej me përkushtim.

Në momentin që ushtarët po thyenin derën, Zoti i Lartë urdhëroi engjëjt Xhebrail, Israfil, Mikail dhe Azrail, ta merrnin profetin Isa që andej. Engjëjt zbritën menjëherë në tokë dhe e morën me vete Isain, ashtu siç ishte, shëndoshë e mirë, pa iu prekur një qime floku. Askush nuk i pa. As shokët e profetit, që ishin në gjumë të thellë. Zoti e ngriti Isain në qiell duke mos i lejuar duart e mëkatarëve të preknin as një qime floku të tijën.

Juda hyri në dhomë. Kërkoi Isain me sy po nuk e pa askund. Atëherë zgjoi shokët.

• Ku është Mësuesi?
• Mësuesi ynë?! Çfarë po thua? Ju jeni mësuesi ynë, profeti Isa!

Juda s’kuptoi asgjë. I pyeti sërish, por nxënësit po e shihnin të habitur Judën. Ose më saktë, Judën që e kujtonin për profetin Isa. Sepse ndërkohë, Zoti ia kishte ndërruar pamjen Judës, duke e përngjarë me fytyrën e Isait. Ai ishte një tradhtar dhe si i tillë do ta paguante!

Sapo u futën në dhomë, ushtarët romakë kapën Judën dhe e lidhën. E kujtonin për Isain! Sado që Juda përpëlitej:

• Nuk jam unë Isai! Po gaboheni!

Askush nuk i dëgjoi fjalët e tij, as nuk e besoi.

Ushtarët ia dorëzuan atë hebrenjve, të cilët e torturuan, pastaj e kryqëzuan.

Juda pagoi tradhtinë e tij.

Mesazhet e mrekullueshme që Zoti i shpalli njerëzimit me anë të Isait, shpejt u harruan. Fjalëve të tij iu shtuan fjalët e të tjerëve. Secili diçka shtoi, diçka ndërroi. Njerëzimi e ngatërroi rrugën prapë. Sërish errësira mbështolli horizontet e botës njerëzore. Shejtani po e mundte njeriun…

Kaloi prapë shumë kohë. Njerëzit vërtiteshin sa në një anë në tjetrën, duke kërkuar qëllimin e vet. Edhe për gjashtëqind e sa vite të tjera!

Një botë e ngarkuar me dritën që po lindte… Horizontet kishin nisur të shkëlqenin nga pak me sihariqin që prisnin, atë që kishte përmendur Musai në Teurat, Isai në Ungjill, profetin e fundit. Pa lindur ende, koshienca e njerëzve të urtë ishte ndikuar, e kishte marrë sinjalin e ardhjes së tij. Disa e përshkruanin, disa e ëndërronin… Disa këshillonin: “Sapo të vijë, vraponi te Ai… Ndiqni shpirtin e Tij!”

Gjithë sytë e botës dhe shpresa e njerëzimit ishin mbledhur te Shpëtimtari i Fundit. Ngjarjet paralajmëronin ardhjen, errësira e fortë paralajmëronte mëngjesin e afërt. Bota priste në ankth diellin që do lindte në Mekë.