Balancimi i botëve 

 

Çdo ditë që kalon shënon përparim. Gjithmonë ka një fund për një ditë ose për një fazë të caktuar përpara se të fillojë një ditë tjetër. Kjo do të thotë që pas çdo fundi është gjithmonë një fillim i ri. Në të vërtetë, atëherë, jeta nuk është vetëm një udhëtim i vetëm. Jeta është, në fakt, një përmbledhje e udhëtimeve të shumta.

Ky është qëndrimi shpresëdhënës i një besimtari. Pejgamberi s.a.s. përmend në një hadith:

ِْنْ قَامَتْ عَلَى أَحَدِكُمْ الْقِيَامَةُ وَفِي يَدِهِ فَسْلَةٌ فَلْيَغْرِسْهَا

Nëse dikujt prej jush i është caktuar Dita e Kijametit, ndërsa ai ka në dorë një fidan, le ta mbjellë atë.

(Musned Imam Ahmedi) 

 Profeti ynë s.a.s na mësoi që të mos kërkojmë kurrë që jeta të përfundojë, por gjithmonë të kërkojmë një fillim të ri. Dita e Gjykimit është një fund i qartë i kësaj jete. Megjithatë, ne u mësuam të mbillnim një fidan nëse lind mundësia për ta bërë këtë. Udhëtimi ose ecja përpara është atëherë një pjesë thelbësore e jetës.
 

 Ndonjëherë ndodh që dhe të ndihmi sikur jemi duke rënë në një greminë dhe gjërat e kësaj bote bëhen të papërballueshme për ne. Arsyeja pas kësaj është sepse ne priremi të humbasim qëllimin ose objektivat tona. Nëse një person jeton pa një qëllim, është sikur ai ose ajo është i pajetë edhe kur ende merr frymë.
Një person priret të ketë më shumë durim kur ka një pamje më të qartë të qëllimit ose objektivit. Ai fillon të humbasë durimin nëse vizioni i fundit bëhet më i turbullt që ai ta shohë. Prandaj, për të ecur përpara, duhet të ketë një destinacion. Po nëse bëhet e vështirë të gjejmë objektivin ose qëllimin tonë në jetë?

Në gjendjen e kërkimit të një qëllimi ose për një bindje më të fortë për qëllimin tonë, duhet të endemi në krijimet e pabesueshme të natyrës dhe të bëjmë sadaka (lëmoshë për të marrë kënaqësinë e Allahut). Insha’Allah, ne do të fillojmë të shohim rrugën tjetër për të ecur përpara. Në një hadith transmetohet se Pejgamberi s.a.s. përmendi se  

Kushdo që vepron me atë që di, Allahu do t’i japë atij njohuri për atë që ende nuk e di. 

 (Hadithi nga Imam  Ebu Nu’aj)  

Kjo është gjithashtu në përputhje me ajetin kuranor: 

 وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا  

Sa për ata që luftojnë në rrugën Tonë, Ne do t’i udhëzojmë në rrugën Tonë. Dhe, me siguri, Allahu është me bamirësit. (Sure El-Ankebut, 29:69) 

 Me fjalë të tjera, ne duhet të fillojmë nga pak. Qëllimet më të vogla dhe të arritshme do të ndihmojnë në hapjen e rrugës përpara dhe gradualisht të hapin më shumë njohuri për të parë pamjen më të madhe. Kështu, le të fillojmë me një detyrë më të thjeshtë por kuptimplote. Është më e lehtë për ne të shohim qëllimet më të vogla në këtë udhëtim të gjatë. Prandaj, të jetosh do të thotë të vazhdojmë udhëtimin dhe të vendosim vizionin tonë për objektivat dhe qëllimin tonë në jetë. Pyetja është nëse qëllimi ynë është të kthehemi tek Allahu në gjendje të pastër, pse po investojmë për këtë botë?  

Jeta, sipas besimit islam, është edhe jeta e kësaj bote edhe jeta e ahiretit. Është i gjithë udhëtimi nga krijimi ynë deri në pikën e kthimit te Krijuesi, i cili qartësisht përbëhet nga jeta edhe këtu në këtë botë. Është një udhëtim i vogël në krahasim me udhëtimin më të madh.

وَمَا هَٰذِهِ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ ۚ وَإِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوَوَانُ كَانُ.

Kjo jetë e kësaj bote nuk është gjë tjetër veçse lojë dhe zbavitje. Por ahireti është vërtet jeta e vërtetë, sikur ta dinin ata.

(Sure El-Ankebut, 29:64)

Ky ajet tregon se jeta e kësaj bote është jeta e përkohshme që do të na çojë në jetën e përhershme në botën tjetër.
Megjithatë, ka nga ata që i shohin vargje të tilla si një justifikim për të braktisur jetën e tyre këtu në këtë botë dhe si të tillë, na bëjnë të urrejmë ose të urrejmë për këtë botë. Duket sikur kjo jetë e kësaj bote nuk është vetëm e përkohshme, ajo është e përjashtuar nga vetë përkufizimi i “jetës”. Përkundrazi, ajo që duhet braktisur është ta shikojmë këtë botë si fundin përfundimtar të jetës sonë.

Paaftësia për të kuptuar se çfarë është jeta mund të çojë në dy konfuzione.

Së pari, mund të jetë që e shohin jetën e kësaj bote si një status më inferior në krahasim me jetën e përtejme. Kjo i bën ta shohin atë negativisht dhe duke mohuar përgjegjësinë e tyre të kësaj bote si robër të Allahut s.ë.t. Ata sfidojnë realitetin dhe shkojnë drejt idealeve të ngatërruara. Ky perceptim i gabuar i jetës ka bërë që disa radikalë dhe ekstremistë të justifikojnë motivet e tyre me mjete jo dinjitoze. Në Kuran, Allahu s.ë.t. thotë,

وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ ۖ وَلَا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا

“Kërkoni jetën e ardhshme (Ahiretin) me atë që ju ka dhënë Zoti, por mos e lini pas dore pjesën tuaj të drejtë në këtë botë.“

(Sure El-Kasas, 28:77) 

Ngatërrimi i dytë është të shohësh se jeta është e kufizuar vetëm në jetën e kësaj bote, e cila do të çojë në braktisjen e jetës së përtejme. Kjo është një fatkeqësi tjetër që do ta largojë njeriun nga qëllimi i tij përfundimtar, kënaqësia e Krijuesit tonë, Allahut s.w.t.

Në thelb, jeta në këtë botë, nëse shihet si një mundësi për të bërë vepra të mira që çojnë në një përfundim të mirë në Ahiret, është pjesë e përkufizimit të jetës së vërtetë. Është një formë e respektimit të asaj që na ka caktuar Allahu s.w.t.

Një musliman e kupton konceptin e jetës dhe mban përgjegjësitë e kësaj bote. Për shembull, të punojmë me synimin për të mbajtur një jetë të mirë dhe të shëndetshme për veten dhe anëtarët e familjes në mirënjohje për favorin e Allahut ndaj nesh dhe si një mjet për të marrë kënaqësinë e Tij, nuk janë të qortueshme, por në fakt janë të lavdërueshme.

Të duash jetën është e lavdërueshme. Është dashuria për udhëtimin e jetës të caktuar nga Allahu, për Allahun dhe nga udhëzimi i Allahut s.w.t. Le të na jepet forca për të duruar sfidat e jetës, me shkëlqim për të parë shpresën nga çdo cep dhe me mençuri për të ecur me lehtësi në këtë udhëtim.
 

Allahu e di më së miri!