MOS TË BIEM PRE TË AKTUALITETIT SHOQËROR

Aktualiteti në të cilin jeton shoqëria, ndryshe e thënë, stili i jetesës i përhapur në masën e gjërë të popullsisë, është një tregues i qartë i gjendjes emocionale, shpirtërore dhe materiale të vetë asaj shoqerie.

Sigurisht që çdo individ në shoqëri ka idetë, preferencat dhe zgjedhjet e tij personale për atë se si dëshiron që ai ta jetojë jetën.
Kjo është një zgjedhje e lirë që gjithësecili bën në jeten e tij, e drejtë kjo që vetë Allahu (xh.sh) i’a ka mundësuar njerëzve;
“E vërteta është nga Zoti juaj, e kush të dojë, le të besojë, e kush të dojë, le të mohojë.(Kehf 29)
Pra, çdokush mund të bëj dhe jetojë si të dojë me jetën e tij, por kjo deri në momentin që ai përballet me të vërtetën absolute të cilën na e paraqet Islami, që është përkoshmëria e kësaj jete, vdekja.

Ndoshta dikush pikërisht se ka vdekje, dhe e shikon atë si fundin e gjithçkaje, e bën atë që më pas të bëj një jetë të pakontrollueshme dhe pa kufij, kjo sepse ai jeton me idenë se është vetëm një jetë, ku ajo duhet shfrytëzuar deri në atë pikë saqë mos të kesh kurrë diçka për tu penduar pse nuk e ke bërë.

Mirëpo siç dihet, Islami këshillon dhe kërkon balancim në jetën e kësaj botë në përfitim dhe ndikim të drejtëpërdrejtë për jetën mbas vdekjes, e quajtur ndryshe jeta e vërtetë.

Është ky realitet ai i cili i vijëzon disa kufijë njerëzve të besimit dhe të arsyes, ku i pengon nga gjërat dhe veprimet (gjynahet) që prej tyre nuk do të kenë përfitim as në këtë jetë e as në tjetrën.
Nga ana tjetër këta kufijë që vendos Islami në këtë botë, shërbejnë për të merituar faljen dhe mëshirën e Zotit, dhe gjithashtu shërbejnë për të shpëtuar nga dënimi i Tij.
Në Kuran kjo gjë sqarohet në këtë mënyrë: “Ne kemi përgatitur për jobesimtarët zjarr, që muret e tij (të flakës) i rrethojnë ata…” (Kehf 29)
Pra Islami, feja e Zotit në tokë, na udhëzon që më mirë është të jemi të rrethuar në jetën e kësaj bote me disa kufijë, sesa të rrethohemi botën tjetër nga flakët e zjarrit (dënimit), si shkak i jetesës së shthurur dhe neglizhuese tonën në rrugën e humbjes.

Ky është realiteti ku gjithësecili prej besimtarëve duhet të kapet fort (Hablu-llah), nga ku buron manuali i duhur jetësor, litarit të Allahut, Kuranit dhe sunnetit profetik, ku besimtari kurrësesi nuk duhet të ndikohet nga realiteti shoqëror që e fton atë tek kënaqësitë dhe përjetimet momentale.

Sado që neve mundet të na habisë jeta e kësaj kategorie të njerëzve, ne duhet që të përqafojmë fort idealet tona dhe të jemi këmbëngules në forcimin e vlerave që na jep Islami.
Këto vlera pikë së pari duhet ti përqafojmë vetë ne si besimtarë midis njeri-tjetrit, të gjejmë kënaqësinë e jetës në to, të jemi të bindur vetë në rradhë të parë se vetëm kjo është lumturia e vërtetë, dhe më pas këto vlera t’ia ofrojmë shoqërisë për ti mundësuar që të dalë nga rrugët e antivlerave dhe imorale.
Prandaj Allahu (xh.sh) na këshillon dhe thotë:”Përkufizoje veten tënde me ata që lusin Zotin e tyre mëngjes e mbrëmje, e që kanë si qëllim kënaqësinë (razinë) e Tij, dhe mos i hiq sytë e tu prej tyre e të kërkosh bukurinë e kësaj bote dhe mos iu bind atij, që ia kemi shmangur zemrën e tij prej përkujtimit ndaj Nesh dhe i është dhënë epshit të vet, pse puna e tij ka mbaruar.(Kehf 28)

Sigurisht që e gjithë kjo është një sfidë jo e lehtë.
Vetë shoqëria me stilin e saj të jetesës që aplikohet nga masa, ka një ndikim të madh tek çdo njeri.
Është pikërisht trysnia e shumicës ajo çfarë shtyn individet të veprojnë të njëjtat gjëra, ku edhe pse herë pas here gjërat që deri dje ishin tabu për tu thyer, sot nën ndikimin e masës janë bërë diçka normale.
“Kshu bëjnë të gjithë dhe nuk ka asgjë” është fjalia që dëgjon më së shumti nga ata njerëz që me nxitim të madh drejtojnë jetët e tyre drejt stilit të shumicës, duke dëshmuar me të madhe fuqinë që ka ndikimi i masës në tjetërsimin e jetës shoqërore.

Kjo është sfida që besimtari nuk duhet të humbë kurrë.
Edhe pse ai vazhdimisht ftohet në këtë zinxhir tjetërsimi të jetesës, besimtari duhet të ruaj fort parimet e besimit.
Edhe pse ftesat janë tunduese, besimtari duhet që të ruaj balancat e jetës së kësaj bote në mënyrë që mos humbë mëshirën dhe kënaqësinë e Allahut (xh.sh) ditën e takimit me Të.
Edhe pse ftesat ofrojnë kënaqësi momentale që tundon gjithësecilin, besimtari nuk duhet të harroj se çdo gjë është kalimtare dhe se ajo çka mbetet është puna e mirë dhe e pranuar tek Zoti i gjithësisë.
Edhe pse shoqëria me stilin e saj të jetesës dashje pa dashje e përjashton vlerën që jep besimi, besimtarët kurrësesi nuk duhet që të kthehen nga parimet themelore Islame.

Pikërisht këtë pasyrim kaq të bukur të kësaj situate e përshkruan vetë Allahu xh.sh në Kuranin fisnik;

Shuajbi (a.s), profet i Allahut i dërguar tek populli i Medjenit, u përball me popullin e tij pikërisht tek ruajtja e vlerave të besimit, pavarësisht se çfarë shoqëria i ofronte atij .
Edhe në momentin kur këto dy parime u përballen me njëra-tjetrën, Shuajbi (a.s) me rigorozitetin më të madh i bëri ballë kësaj sfide;
۞ قَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا مِنْ قَوْمِهِ لَنُخْرِجَنَّكَ يَا شُعَيْبُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَكَ مِنْ قَرْيَتِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا ۚ قَالَ أَوَلَوْ كُنَّا كَارِهِينَ
Paria që ishte kryelartë nga populli i tij tha: “O Shuajb, ne do të dëbojmë ty dhe së bashku me ty, edhe ata që besuan nga fshati ynë, ose patjetër të ktheheni në fenë tonë”. Ai (Shuajbi) tha: “A edhe nëse ne nuk e dëshirojmë atë (kthimin)?”. (Araf 88)

Në këtë ajet fjala “milet” është përkthyer “fe”, mirëpo gjithashtu kjo fjalë mer kuptimin e “të ktheheni në Miletin (popullin tonë) tonë”, pra në atë jetësë të përhapur në masën e gjërë të popullit si tradita, zakonet dhe feja.
Pra shikojmë se populli nuk pranonte ndryshim të jetës së tyre në raport me atë çfarë ofron besimi, por dhe më shumë ata largoheshin nga parimet e besmit të pastër që ofronte profetësia e Shuajbit (a.s) dhe vazhdonin në stilin e tyre të jetës.
Është pikërisht përgjigja e Shuajbit (a.s) ajo që ka një mësim të madh.
Ai thotë; “a të kthehemi në miletin tuaj (stilin, traditën, zakonin) edhe nëse nuk duam?!
Pra ne nuk e duam një gjë të tillë edhe pse ju si shumicë doni që të na impononi neve.
Shuajbi thotë se kurrësesi nuk e bëjmë një gjë të tillë sepse nëse do e bënim: “Ne do të kemi shpifur gënjeshtër ndaj Allahut, nëse kthehemi në fenë tuaj (idhujtare), pasi Allahu na shpëtoi nga ajo…(Araf 89)

Është pikërisht Islami me mësimit e tij që na mundëson neve si besimtarë që të bëjmë dallimin e së mirës nga e keqja, ku më pas ta bëjmë të mirën pjesë të jetës tonë duke mos dashur kurrë të kthehemi në të keqen e së shkuarës.

Është pikërisht Islami që e largon njeriun nga çdo gjë që bie ndesh me parimet e besimit, edhe pse kjo gjë mund të jetë e përhapur në masë dhe veprohet nga shumica e njerëzve.
Këtë gjë vetë populli i Medjenit në bisedim e sipër me Shuajbin (a.s) e tregon;

قَالُوا يَا شُعَيْبُ أَصَلَاتُكَ تَأْمُرُكَ أَنْ نَتْرُكَ مَا يَعْبُدُ آبَاؤُنَا أَوْ أَنْ نَفْعَلَ فِي أَمْوَالِنَا مَا نَشَاءُ ۖ إِنَّكَ لَأَنْتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ
Ata thanë: “O Shuajb, a namazi yt po të thotë të na urdhërosh që ta braktisim atë, që e adhuruan prindërit tanë, ose (po të urdhëron) për të punuar në pasurinë tonë ashtu si të dëshirojmë? Vërtet, ti qenke i butë e i mençur”. (Kjo ishte tallje e tyre).(Hud: 87).
Është pikërisht nënshtrimi ndaj urdhëresave të Allahut (xh.sh) ajo çfarë besimtarin e mban larg çdo gjëje negative të përhapur në shoqëri.
Edhe pse kjo nga shumica mund të duket si diçka naive apo si prapambetje, ku ata edhe mund të tallen me jetën që bëjnë besimtarët, ne duhet të jemi të bindur në vetvete se jemi në rrugën e vërtetë, me parime të pathyeshme dhe me vlera të larta që ta jep besimi në Zotin e gjithësisë.
Besimtari duhet të jetojë me krenarinë më të madhe jetën e kësaj bote të përkoshme dhe kalimtare, ku me shpresën në faljen dhe mëshirën e Allahut (xh.sh), ai do të jetojë përjetësisht krenar dhe i lumtur në xhennetet e larta.

Leonard Çela