Nga hija e një peme, në hijen e islamit 

Taif është një zonë pjellore e gjelbër rreth Mekës në Arabinë Saudite. Ka shumë kopshte frutash dhe një klimë të këndshme. Njerëzit e fisit Beni Sakeef relaksoheshin nën hijen e pemëve frutore në zonën e Taifit. Nga udhëtarët e Mekës që kalonin aty, ata dëgjonin raporte për misionin e Profetit Muhamed (s.a.s). Ata erdhën për të mësuar prej tyre se sa i vërtetë, i besueshëm dhe i sjellshëm ishte Profeti i Islamit. Ata gjithashtu morën vesh se nga gratë,Hazret Hatixheja, gruaja e Profetit dhe nga burrat Imam Aliu (r.a) – kushëriri dhe dhëndri i Profetit, ishin të parët që deklaruan besimin dhe pranuan Islamin.

Ata u informuan gjithashtu se ndjekësit e Profetit ishin ende shumë të paktë. Kjo shumicë e njerëzve nga fisi Kurejsh nuk e pranonin ende Islamin dhe po kundërshtonin përhapjen e fesë. Ata madje i kishin ofruar Profetit Muhamed (s.a.s) ryshfet me shuma të mëdha parash dhe post të lartë nëse ai do të ndalonte predikimin kundër adhurimit të idhujve.

Një ditë, kur njerëzit po pushonin nën hijen e pemëve frutore, morën lajmin se Ebu Talibi, xhaxhai i tij kishte ardhur dhe i tha Profetit: “O nipi im! Udhëheqësit e Kuarishit thonë se çfarëdo pasurie që ju kërkoni, ata janë të gatshëm ta japin me kusht që të braktisni mësimin e Islamit.” 

Kurejshët u përpoqën përsëri duke dërguar Atban për të bindur Profetin dhe ofruan gjithçka që ai do të dëshironte të kishte. Në përgjigje, Profeti recitoi këtë ajet nga Kur’ani Famëlartë:  

Thuaj: Unë jam vetëm një njeri si ju, më është shpallur se Zoti juaj është vetëm një Zot. Prandaj, kushdo që dëshiron ta takojë Zotin e tij, le të bëjë vepra të mira dhe të mos i bashkohet askujt në shërbim të Zotit të tij. (18:10) 

Atba u prek shumë kur e dëgjoi këtë dhe iu kthye kurejshëve duke thënë: “Nga Muhamedi (s) kam dëgjuar fjalë që nuk dukeshin aspak si një poezi dhe as magji”! 

 Ai i këshilloi kurejshët që ta linin të qetë dhe shtoi: “Muhamedi u rrit në mesin tuaj dhe gjithmonë ka qenë më i besueshëm dhe me karakter të mirë. Tani që ai ka dalë me një mesazh të një Zoti, nuk është e drejtë ta akuzojmë atë për magji apo gënjeshtër. Mos e ngacmoni dhe le të shohim se çfarë do të ndodhë!” Kështu Profeti i Islamit vazhdoi të predikonte mesazhin e një Zoti dhe i bindi njerëzit që të braktisnin adhurimin e idhujve. Nga ana tjetër, njerëzit e Kurejshit vazhduan të ndërhynin dhe shtypnin atë dhe pasuesit e rinj të Islamit. Ata kërkuan nga të gjithë që të bojkotojnë dhe të mos kenë marrëdhënie me ta. Ata shkruan urdhrat e mëposhtëm në lëkurën e një delje dhe e varën në derën e Qabes në Mekë. “ 

“Mos blej apo shit muslimanëve.”

“Mos i përshëndet muslimanët dhe as mos fol me ta.”

“Mos jepni dhe mos merrni vajza për martesë nga asnjë musliman. Mos u merr me ta.”

Kështu, njerëzit e Kurejshit vazhduan ta shtypin dhe torturojnë Profetin dhe pasuesit e tij. Ata i hidhnin dhè kur ai ecte në rrugët e Mekës. Një ditë Profeti Muhamed (s.a.s) doli fshehurazi nga Taifi për t’u përcjellë njerëzve atje mesazhin e Islamit. Por udhëheqësit e atij vendi qeshën dhe talleshin me Profetin. Ata ishin gjithmonë të dehur nga pirja e verës së bërë nga rrushi. Profeti po i bindte ta linin këtë ves të keq dhe po thoshte se pirja e verës nuk ka dobi, e bën njeriun të pakuptimtë, ndikon keq në shëndet dhe aq më tepër, e largon njeriun nga Zoti. Atë ditë, Profeti pasi u përcolli njerëzve të Taifit atë që dëshironte për Islamin, vendosi të kthehej në Mekë. Por gjatë rrugës fëmijët hodhën gurë dhe talleshin me të, kur arriti të shpëtonte prej tyre, ai u strehua dhe pushoi nën hijen e një peme rrushi. Ai ngriti fytyrën drejt qiellit dhe tha:

“O Zot! Unë ankohem te Ti për paaftësinë time.”

“O Zot! Të lutem Ty që t’i drejtosh këta njerëz në rrugën e drejtë.”

“O Zot! Ti je Falës dhe Mirëbërës”.

Rastësisht Atba dhe vëllai i tij Shaiba ishin në të njëjtin kopsht. Me të dëgjuar këtë lutje të Profetit, atyre u erdhi keq. Ata e thirrën shërbëtorin e tyre Adas dhe i dhanë një pjatë plot me rrush të ëmbël dhe i kërkuan që t’ia dorëzonte Profetit që të shërohej nga lodhja. Adasi mori pjatën me rrush dhe ia paraqiti Profetit.

Para se të fillonte të hante rrushin, Profeti tha “Bismillah” (në emër të një Zoti).

Adas ishte një arab irakian. Me të dëgjuar këtë, ai filloi të pyeste veten se çfarë janë këto fjalë. “Nuk i kam dëgjuar kurrë më parë!”

Profeti Muhamed (s.a.s) pyeti: “Nga je ti?”

Adas u përgjigj: “Unë kam ardhur nga Nainawa” (një rajon në Irak i njohur aktualisht si Kerbala).

Profeti e pyeti: “A ke dëgjuar për Profetin Junus?”

Adas tha: “Po! Junusi ishte profet. Por pse ma përmende emrin e tij?”

Profeti u përgjigj: “Unë, si Junusi, jam gjithashtu një profet dhe kam ardhur nga Zoti i Vetëm për udhëzimin e njerëzimit.”

Adas kishte dëgjuar më parë për vërtetësinë dhe besueshmërinë e Profetit Muhamed (s.a.s). Tani ai u tërhoq nga ai për shkak të mirësisë dhe karakterit të tij të mirë. Me sy të përlotur ai tha: “O Muhamed, unë besoj në profetësinë tënde, sepse askush nuk do të ishte i gatshëm të përballej me tortura dhe telashe të tilla, nëse ai nuk ishte në rrugën e drejtë dhe kishte ardhur për të udhëhequr të tjerët në rrugë!”

Kështu Adas, një arab jobesimtar pagan pranoi fenë islame ndërsa ishte nën hijen e një peme rrushi dhe iu bashkua vëllazërisë islame. Kështu Islami u përhap gradualisht, jo me detyrim apo në majë të shpatës, por përmes karakterit fisnik dhe dashamirësisë së Profetit Muhamed (s.a.s).