Shfaqja e besnikërisë në jetën e Profetit Muhamed (s.a.s.)
Besnikëria është një vlerë e rëndësishme që shumë njerëz e keqkuptojnë ose dështojnë ta arrijnë. Ajo shfaqet në mënyra të ndryshme në jetën tonë dhe është një faktor kritik në të gjitha marrëdhëniet tona, qoftë me Zotin, bashkëshortët, familjen, miqtë, shoqërinë ose vendin. Kjo vlerë kërkon një përkushtim të madh ndaj objektit të besnikërisë dhe gjeneron përkushtim dhe besim.
I Dërguari i Zotit (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) ishte një karakter shembullor në demonstrimin e kësaj vlere të veçantë. Askund nuk është më e dukshme kjo sesa në besnikërinë e tij ndaj Zotit të tij. Përkundër dëmit emocional, psikologjik dhe fizik që ai pësoi për të përçuar mesazhin e Islamit, besnikëria e tij ndaj mesazhit me të cilin u besua dhe Zotit të tij nuk u zbeh kurrë. Atij iu ofrua pasuri dhe famë në këmbim të pushimit të predikimit të mesazhit të Islamit, por ai nuk pranoi. Ai preferoi të bënte një jetë të varfër dhe të përulur dhe të merrte shpërblimet e ëmbla të besnikërisë ndaj Zotit. Ofertës së pasurisë, ai iu përgjigj: “Pasha Zotin! Nëse ata vendosin diellin në dorën time të djathtë dhe hënën në dorën time të majtë, unë nuk do ta braktisja këtë çështje derisa Zoti ta bëjë atë të triumfojë, ose të vdes duke u përpjekur.”
Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) ishte besnik ndaj atyre që qëndronin pranë tij dhe myslimanëve në kohën e tyre të nevojës. Pas çlirimit të Mekës, mes Ensarëve qarkulloi se Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) do të qëndronte atje dhe nuk do të kthehej në Medine. Gjithashtu u vu re që kur Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) shpërndau plaçkën, ai u dha trajtim preferencial disa prej udhëheqësve të Kurejshëve, të cilët kishin hequr dorë nga politeizmi për të pajtuar zemrat e tyre me Islamin. Kur i dëgjoi këto zëra, Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) iu drejtua atyre, duke thënë “O Ensarë! A nuk jeni të kënaqur që të tjerët duan të marrin dele dhe deve, ndërsa ju e çoni Profetin në shtëpitë tuaja?! Po të mos kishte qenë emigrimi, unë do të kisha zgjedhur të isha një njeri nga ensarët. Nëse gjithë njerëzimi do të shkonte në një rrugë dhe njerëzit e Medinës do të shkonin në një mënyrë tjetër, me të vërtetë, unë do të shkoja në rrugën e njerëzve të Medinës.”
