Synimi përfundimtar i martesës
Familja nuk është, ashtu siç e mendojnë disa autorë, fabrikë për prodhimin e fëmijëve. Familja është pjesa më jetësore e shoqërisë dhe embrioni i parë i kombit. Për rrjedhojë, ajo s’është as inkubator, as mjet për kënaqjen e dëshirave trupore. Familja është një institucion i shenjtë. Kurse vija më e shquar e shenjtërisë së saj është kurora martesore. Kurorë martesore quhet bashkimi i çiftit me anë të një akti kontraktual në kuadër të parimeve të caktuara, gjë që është një marrëveshje me qëllim dhe synim të qartë. Bashkimet që s’kanë për qëllim parimet e kurorës martesore, Allahu i sheh si adulter.
Bashkimin legal nën emërtimin “kurorë”, feja e pranon si themelin, shtyllën, fundamentin e një kombi të mirë. Ndërkaq, edhe bashkimet legale e kanë një synim përfundimtar, janë të kushtëzuara me një synim përfundimtar. Meqë martesat spontane, pa qëllim e pa synim i cënojnë kufijtë e legjitimitetit, muslimani është, në këtë çështje, mjaft i ndjeshëm. Sigurisht, synimi i martesës duhet të jetë rritja dhe përgatitja e një brezi që do të fitonte pëlqimin e Allahut dhe kënaqësinë e Profetit.
Martesat pa qëllim dhe synim janë të pabegata ashtu si edhe adhurimet pa qëllim. Kur mungon synimi, bashkimet që i përngjajnë një martese të bërë me një person të panjohur duke parë vetëm pamjen e jashtme pa u interesuar për fenë, besimin, etj., krahas mungesës së thellësisë sublime, shpesh herë përfundojnë me mospuqje dhe pashkueshmëri. Sidomos po të jenë bashkuar dy njerëz, nga të cilët njëri i beson Kur’anit, kurse tjetri, jo, njëri e njeh Profetin (s.a.s.), e tjetri, jo! Po qe se bëhet fjalë për mendime të kundërta mes familjeve lidhur me besimin, fërkimet besimore e ideore bëhen të pashmangshme dhe nxjerrin krye mospuqje të pamundura për t’u rikuperuar.
Po të mendohet gjerë e gjatë, “martesa me synim” është, krahas ndiesore, edhe racionale-logjike. Dhe në familje ka qetësi e kënaqësi kur në martesë veprohet duke u menduar synimi për të cilin po veprohet. Kurse në përfundim të martesave të bëra pa pasur një synim të qartë dhe pa u menduar përfundimi, shfaqen shqetësime të ndryshme. Në një fole të tillë, pjesëtarët e familjes jetojnë vazhdimisht të paqetë e të pakënaqur.
Feja, duke e konsideruar, nga njëra anë, martesën legale e duke e nxitur atë, nga ana tjetër, e kufizon çështjen me anë të synimit. Fundja, në çdo punë dhe sjellje të njeriut duhet të ketë një synim në mënyrë që njeriu të jetë i vendosur në iniciativat që do të marrë dhe hapat që do të hedhë dhe të përpiqet për të arritur në atë synim. Po qe se njeriu nuk ndjek një synim të caktuar, as veprimtarinë e tij nuk e rregullon dot dhe kurrë nuk arrin në ndonjë finalizim. Eshtë e vërtetë se, po qe se në veprimet dhe sjelljet tona nuk ndjekim ndonjë synim, mendohet se edhe shansin për sukses e kemi humbur në një masë të madhe!