MYSLIMANI ËSHTË KUNDËR PADREJTËSISË

Allahu (xh. sh) në Kuranin Famëlartë na thotë kështu:
Huxhuraat: 13
يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَىٰ وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا ۚ إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ
O njerëz! Në të vërtetë, Ne ju krijuam ju prej një mashkulli dhe një femre dhe ju bëmë popuj e fise, për ta njohur njëri-tjetrin. Më i nderuari prej jush tek Allahu, është ai që i frikësohet më shumë Atij. Vërtet, Allahu është i Gjithëdijshëm dhe për Atë asgjë nuk është e fshehtë.

Shumë gjëra në jetën tonë janë të paracakruara (kader) prej Zotit të gjithësisë dhe nga ne njerëzit nuk është marrë ndonjë miratim, apo të jemi pyetur se na pëlqen apo jo?!.
Vetë ardhja jonë në jetë është e tillë, gjithashtu dhe largimi jonë nga kjo jetë është e tillë. Pra, Ne nuk pyetemi.
Njëjtë po ashtu është vendi ku kemi lindur, prindërit tonë, vëllezërit, motrat dhe shumë gjëra të tjera.
Mirëpo,nga këndvështrimi Islam, gjithë këto dhunti që na janë dhënë prej Allahut, duhet që t’ua japim hakun në mënyrë që të marrin vlerë tek Zoti dhe ne të vlerësohemi për punën tonë.
Pra, jetës t’ia kuptosh qëllimin, që Allahu të ka krijuar për ta adhuruar Atë, duke qënë i devotshëm, sepse do vijë një ditë e do të largohesh nga kjo botë.
Jetën ta jetosh siç duhet në marrëdhënie me njerëzit që të rrethojnë.
Prindërve t’ua japësh hakun, po ashtu vëllezërve, motrave dhe gjithë njerëzve pa përjashtim.
Duhet të jesh një besimtarë i mirë, një njeri i dobishëm në vendin tënd, shtetin tënd, vatanin tënd, aty ku të ka sjellë në jetë Allahu për të jetuar jetën tënde.

Pikërisht e gjithë kjo, i gjithë proçesi I jetës së njeriut, fëmijëria, rinia, mosha e rritur etj, i japin atij emocione, nostalgji, mall dhe dashuri për vendlindjen e tij dhe vështirë se e harron ndonjëherë.
Prandaj dhe i dërguari I Allahut, Muhammedi (a.s), kur u detyrua të largohet nga Meka, në dalje të saj kthehu kokën pas dhe tha: “Te Allahu ti je më e dashura e vendbanimeve. Po të mos më nxirrnin, kurrë nuk do të kisha dalë prej atje, nuk do të bëja vatan tjetër e të ngrija vatër tjetër!. (Ahmedi, Tirmidhiu).
Kështu pra, me këtë ai (a.s), na tregon se dashuria për vendlindjen është diçka e rrënjosur thellë në natyrshmërinë e njeriut.

Islami I jep një vlerë të madhe kontributit të njeriut në përmirësimin e jetës dhe shërbimit të tij në shoqëri.
Jo më kot, profeti Muhammed (a.s) na ka lajmëruar për një njeri i cili begatohej në xhennet vetëm sepse largoi një pengesë nga rruga. (Muslimi, Birr)
Po ashtu ai (a.s) tha se: “Nëse e shikoni se po ndodh kijameti dhe keni një filiz në dorë, atëherë mbilleni atë”.(Buhariu, Edebul Mufred).
Parë nga ky aspekt, që të konsiderohesh i dobishëm në shoqëri, duhet që individi të kontribuojë me punën dhe veprën e tij.
Mirëpo islami na mëson dhe një aspekt tjetër të kontributit tonë në shoqëri, e cila është ndalimi i shkatërrimit, ndalimi i së keqes dhe asaj që sjell dëme të mëdha në vendin ku ti jeton.
Këtë na e sqaron profeti (a.s) ku thotë: “kush sheh prej jush një të keqe, le ta ndryshojë atë me dorën e tij. Nëse nuk mundet me gjuhën e tij, pra të flasë mbi atë të keqe, por në qoftë se as këtë nuk mundet ta bëjë, le ta urrejë me zemrën e tij. Mirëpo ta dijë se kjo është grada më e ulët e besimit” (Muslim, Iman).

Kuptojmë se besimtari musliman është i tillë që angazhohet me problematikat e shoqërisë ku ai jeton, dhe ai nuk rri pasiv ndaj çfarëdo fenomeni apo problematike që ndodh.
Muslimani ka vlera, ka moral dhe edukatë islame, dhe kjo është një arsye më tepër pse ai duhet që të jetë aktiv në shoqëri.
Profeti Muhammed (a.s) tha: “Muslimani më i mirë, është ai nga I cili kanë dobi njerëzit” (Bejhaki, Shuab)

Muslimani e vendos vetë në dorë fatin e jetës së tij. Ai nuk lejon të nëpërkëmbet, të shahet, të përçmohet etj, por i bën ballë gjithë këtyre fenomeneve të këqija dhe përpiqet me gjithë forcën dhe maksimumin e tij që jo vetem ai, por asnjë njeri mos të përçmohet, të nëpërkëmbet dhe tu bëhet padrejtësi.
Aty ku jeton një muslimani i vërtetë , aty bëhet kopsht xhenneti.
Aty ku drejton një musliman i vërtetë, aty bëhet puna me drejtësi dhe përgjegjësi.
Aty ku vepron një musliman i vërtetë, nuk bëhet padrejtësi kundrejt askujt, sepse muslimani ka frikë Allahun, Zotin e botëve, dhe e di shumë mirë se do të japi llogari qoftë dhe për një punë sa grimca e atomit (zelzele 7).
Prandaj, për të jetuar një jetë të qetë, me paqe dhe harmoni, gjithmonë në dobi të së mirës dhe duke u bërë pengesë për të keqen, një jetë siç do Allahu dhe siç e duan njerëzit e besimit, atëherë besimtari duhet të ndryshojë vetë fatet e jetës së tij. Ky është ligji që ka vendosur Allahu në jetën e kësaj bote.
إن اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّىٰ يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ ۗ
Me të vërtetë, Allahu nuk e ndryshon gjendjen e një populli, derisa ata të ndryshojnë ç’kanë në vetvete. (Rad: 11).

Fatkeqësisht populli jonë është i lidhur shumë ngushtë me politikën.
Gjithmonë për zgjidhjen dhe hallet që shqetësojnë kombin, sytë i kanë pasur gjithmonë nga politika.
Në fakt ashtu duhet të jetë, sepse një vend duhet të ketë udhëheqës të cilët tu shërbejnë popullit të tyre për t’ua mundësuar një jetë më të mirë.
Por a ka ndodhur ndonjëherë kjo gjë?
Çdokush mund të ketë përgjigjen e tij dhe mendimin e tij, por ajo çfarë mund të themi me plot bindjen është se populli jeton në një skamëri të skajshme, në një varfëri të tmerrshme, ndërsa politikanët tonë jetojnë në luks të shfrenuar.
Mjafton vetëm ky fakt për të kuptuar realitetin e vendit në të cilin jetojmë.
Mos të përmendim që nuk ka asnjë familje që mos të ketë emigrantë fëmijet e saj, mos të përmendim ekononinë ,mos të përmendim shërbimet spitalore, shkollore etj etj.
Pra politika ka pa hallet e saj dhe jo hallet e popullit.
Muslimani në fakt kundrejt të gjithë prijësve, qofshin politikanë, qofshin fetarë etj, është dhe duhet të jetë gjithmonë në pozicionin e opozitarit.
Pra e kundërshton të keqen, me vepër apo me fjalë, siç përmendem hadithin më lartë.
Një herë Hz Omeri r.a, gjatë një hutbeje, vendosi kufi për mehrin e grave (prika, e drejta e gruas të sapo martuar për të marrë prej burrit të saj), mirëpo kur zbriti nga mimberi, një grua muslimane e kundështon dhe i thotë se si guxonte ai t’ua ndalonte grave atë të drejtë që ja ka dhënë Allahu.
Dhe mbasi kjo grua ja argumenton me ajet Kurani,Omeri hipën sërish në mimber dhe tërhiqet nga gabimi i tij, gabim i cili ishte në dëm të popullit dhe kundra ligjit të Zotit.

Pra muslimani është gjithmonë pro të drejtës dhe kundër të gabuarës.
Këtë gjë na e tregon dhe një ngjarje me rojën e burgut dhe imamit të madh, Ahmed ibn Hanbel, i cili ishte burgosur padrejtësisht nga pushtetarët zullumqarë .
Kur e pyet roja imamin se; -a mos konsiderohem unë ndihmës i zullumqareve se pse punonte në atë burg? -imami i përgjigjet kështu; ndihmës i zullumqareve janë ata të cilët i përgatisin atyre rrobat, ushqimin, pijet etj, ndërsa ti je vetë zullumqar.

Prandaj duhet që besimtari të ketë kujdes me jetën e tij. Të shikojë çfarë përfundimi ka vepra e tij para se ta veproj, fjalën para se ta flasë, sepse në atë ditë të madhe ku do të japim llogari;

الْيَوْمَ نَخْتِمُ عَلَىٰ أَفْوَاهِهِمْ وَتُكَلِّمُنَا أَيْدِيهِمْ وَتَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ
Sot Ne do t’ua vulosim atyre gojët e do të Na flasin duart e tyre dhe do të dëshmojnë këmbët e tyre për atë që kanë bërë. (Jasin: 65).

Allahu na forcoftë në të vërtetën, na bëftë të dobishëm në shoqëri dhe na bashkoftë me të drejtët në këtë botë dhe në botën tjetër.
Amin.

Leonard Çela