E shtuna e çuditshme!

Ishte ora 11:30. Marr në dorë një libër të vogël, një laps dhe një bllok shënimesh dhe mendoj që ndërkohë që pi kafen e mëngjesit poshtë te lokali i lagjes (pasi atë ditë, si ditë pushimi isha zgjuar vonë), po lexoj pak nga libri që më kishin sugjeruar.

Ulem në lokalin ku shkoj gjithmonë, në cepin e pallatit ku banoj, porosis kafen dhe hap librin dhe filloj të lexoj. I shkëputur nga gjithçka përreth, pas pak vjen kamerieri që më sjell porosinë, por këtë herë nuk dëgjoj “të bëftë mirë”, gjithsesi unë i thashë “Faleminderit”. Shikoj përreth të gjithë sa ishin në lokal po më vështronin! Çudi! Thashë me vete, çfarë paskam që po më shikojnë të gjithë! Shikoj njëherë veten, në rregull mu duk, si përherë.

Shikimi i tyre më drejton nga libri që mbaja në duar. Por, sërish s’po e kuptoja, ç’kishte këtu për t’u parë. Dikush më vështronte me ironi, dikush më nënqeshje, dikush me përçmim e dikush me habi! Pastaj po mendoja, mos e kanë me librin, kanë alergji apo nga titulli i librit, në të cilin shkruhej me të madhe ISLAMI, i Dr. Murad Hofman?!

Në këtë rast nuk ishte islamofobia, pasi besoj shqiptarët e kanë kaluar këtë fazë paragjykimi ose mbase nuk e kanë patur asnjëherë, pasi ne kemi qenë dhe jemi shembull i pashoq i respektimit të fesë dhe besimit të gjithsecilit, por në këtë rast ishte diçka akoma më e rrezikshme “librofobia”, predispozitë e rritjes së një brezi antilibër, të zhytur në llumin e indiferentizmit e injorancës dhe në rendje të vazhdueshme pas qejfeve, epsheve e kënaqësive boshe të momentit.

“Lexo me emrin e Zotit tënd i Cili krijoi gjithçka…”, citon Hofman, dhe unë vazhdova të lexoj me endje, pasi ishte vërtet një libër i bukur dhe më një qasje tepër interesante ndaj të vërtetave të islamit, i shkruar nga një ish-katolik gjerman i cili kishte kuptuar më së miri ato dhe i kishte përqafuar për të mos i lënë kurrë më.

Vështrimet e shtangura të të rinjve me veshje moderne “mendjendritur” që tymosin e duke bërë thashetheme, ma shtuan akoma edhe më shumë zellin për ta “përpirë” atë libër.

Herë pas here teksa ktheja filxhanin e kafesë, vëreja shikimin e tyre, më dukej sikur do më përpinin. Kamarierët dhe banakieri përballë më shikonin me inat, gati sa s’ më thonin “Shiko se këtu nuk është bibliotekë, këput qafën diku tjetër nëse do të lexosh”. I shënjestruar nga dhjetëra shikime po përpiqesha të strukesha nën kolltuk që të mos më shikonin më, t’ më linin rehat, madje doja që ai tymi i cigares që thithnin me aq dëshirë e aq epsh, të ishte aq i madh sa që shikimi i atyre të mos depërtonte dot deri të unë, më saktë tek libri që mbaja në duar. Më dukej sikur vështrimi i tyre po e dhunonte atë, vështrim i cili shprehte një dëshirë të flaktë për ta marrë, për ta grisur e për ta bërë copë e çikë e më pas për ta hedhur nga dritarja, pastaj të vetëkënaqur në krenarinë e tyre të pakuptimtë, vazhdonin të thithnin llumin e zi të cigareve e të përgojonin më kënaqësi gjithkënd që i dilte në rrugën e tyre.

Rrufis kafen shpejt e shpejt dhe dal jashtë me një frymë, ndjej ajrin e ftohtë që më përplaset në fytyrë e ndihem i çliruar. Shpëtova them me vete, por kur vërej edhe ata që ishin në rrugë më dukej sikur sytë i kishin te libri im dhe po e mbaja disi të fshehur, sikur donin të ma rrëmbenin e të ma grisnin përpara syve për të kënaqur egon e tyre.

Nxitimthi largohem, ngjis shkallët e pallatit me të shpejtë, pasi për dreq edhe ashensori nuk punonte atë ditë, sikur edhe ai donte të më vononte në mënyrë që të më arrinte turma.

Hyj në shtëpi, mbyll derën me forcë dhe marr frymë thellë, aty marrin fund “pëshpërimat” që po më shkallmonin veshët. I lehtësuar ulem në qoshkun tim pranë dritares dhe vazhdoj të lexoj…

Edhe pse e kam quajtur e shtuna e çuditshme, në të vërtetë më tepër se e çuditshme ishte e shtuna ime e preferuar, pasi ajo ditë ma forcoi edhe më shumë marrëdhënien time me librin…