Qeliza dhe veprimtaria qelizore sipas fesë Islame

Qeliza zotëron një cilësi mbrojtëse më vete. Qeliza funksionon si një shtet. DNA-ja ku është e përcaktuar struktura biologjike e çdo njeriu, është si një sundues, si një komandant. Nga ana tjetër është RNA-ja që vepron si kimist, si inxhinier, që bën sinteza. Kaderi, paracaktimi dhe vlerësimi hyjnor, pothuajse ua ka lënë këtyre caktimin e gjendjes dhe cilësisë së njeriut. Sipas mendimit materialist që nuk gjen dot qendër drejtuese për t’ia dedikuar shifrimin me anë të molekulave të një informacioni sa mijra vëllime librash, kryerjen e reaksioneve të duhura në kohën e duhur për të sintetizuar proteinat e nevojshme për qelizën, kjo mekanizëm, domethënë deshifrimi nga RNA-ja i shifrave të dërguara nga DNA-ja, është vepër e molekulave dhe rastësive të pavetëdijshme. Edhe pse sot nuk kemi dijeni të sakta për krijimin e parë të qelizës, shkenca moderne na thotë shumë gjëra mbi të. Shkenca na i ka shpalosur para syve pjesët përbërëse të qelizës dhe na ka treguar se ç’qenie komplekse është ajo. Aq komplekse, saqë Darvini, po ta zotëronte atëherë këtë informacion që kemi ne sot për qelizën, fjalët që pati thënë për syrin, do t’i thoshte edhe për qelizën. Në letrën drejtuar një miku, ai shkruan: “Kur e mendoj syrin, më ikën mendja!..” Sepse Darvini nuk e shpjegonte dot syrin me anë të evolucionit. Po sikur ta shihte dhe njihte edhe trurin, do t’i shtoheshin po aq edhe mahnitja, edhe zemërimi!

Veçoritë e qelizës nuk mbarojnë së numëruari. Brenda saj zhvillohen veprimtari si veprimtaritë e një ushtrie apo të një shteti. Aty sintetizohen gjërat e nevojshme për trupin. Molekulat e vendosura në membranën e saj, të cilat zotërojnë shifra të posaçme, i dallojnë gjërat e dëmshme dhe të dobishme që i vijnë qelizës nga jashtë. Kur paraqitet nevoja, ndodhin shifrime të reja. Molekulat e membranës ua hapin portat gjërave të dobishme, kurse ua mbyllin gjërave të dëmshme, ndaj të cilave tregojnë reaksion dhe në qelizë nis një mobilizim i përgjithshëm. Qeliza tregon rezistencë ndaj ndërhyrjeve të jashtme. Po të mos tregojë rezistencë, sëmuret dhe, disa herë, edhe vdes. Kur vdesin një pjesë qelizash, të gjitha qelizat e tjera të trupit bashkëveprojnë për hedhjen jashtë të qelizave të vdekura.

Reaksioni i qelizës ndaj ndërhyrjeve të jashtme tregon se gjëja e hyrë prej jashtë në qelizë nuk e ndryshon identitetin e saj. Jo vetëm kaq, po s’qe e tillë që t’i përshtatet strukturës së saj dhe të bëhet e dobishme për të, e prish qelizën, e sëmur dhe e çon gjer në vdekje.

Shkurt, lëreni një gjallesë, por edhe ngjarja më e thjeshtë nuk ndodh dot vetvetiu. Guri nuk lëviz dot vetë nga vendi, nuk hahet ose konsumohet po s’vepruan faktorë të jashtëm mbi të. Mohimi i Krijuesit dhe i faktit që gjithësinë e ka krijuar dhe e drejton Krijuesi, do të thotë mohim i të gjitha këtyre të vërtetave shkencore. A mund të gjendet shembull dhe argument më i mirë e më kuptimplot për të treguar se sa i shëmtuar, sa antishtencor, sa antilogjik është mohimi? Mbetet të themi se njeriu është një qenie e pajisur me mijra ndjenja dhe me shumë mundësi dhe aftësi të jashtëzakonshme mendore e ndjesore. Veçanërisht, njeriu zotëron vetëdije dhe ndërgjegje. Ai është në marrëdhënie të ngushta edhe me kohën, edhe me hapësirën. Madje, duke mos u kënaqur me kaq, njeriu interesohet për përtej kohës dhe hapësirës.

Veç kësaj, njeriu është një qenie e pajisur me dëshira transcendentale dhe e krijuar për jetën e pasosur. Për rrjedhojë, kushtëzimi i formimit dhe ekzistencës së njeriut nga natyra, rastësia, ligjet konvencionale duke u mbështetur në hipoteza të tilla si evolucioni, është fyerja më e madhe për identitetin e njeriut, për gjithçka njerëzore. Të keqen që ia bën njeriu vetes, nuk mund t’ia bëjë asgjë tjetër. Eshtë për këtë arsye që njerëzit që e kanë përjashtuar veten nga të qenit njeri ose që janë në këtë rrugë, Kur’ani i ka cilësuar si të këqinjtë e vetvetes!