Cili është burimi kryesor i stresit në jetën tonë?

Ndonjëherë ne shohim fotografi të tmerrshme në gazeta. Ato janë kryesisht fotografi të njerëzve të varfër dhe të dëshpëruar të Afrikës së Veriut. Secili prej tyre është si një skelet i gjallë. Pothuajse nuk ka distancë midis eshtrave dhe mishit. Ata bërtasin me gjendjen e tyre me gjithë forcën e tyre: Ne jemi të uritur; na jep dorën tënde të ndihmës!

Kështu uria materiale i bën njerëzit kaq të dëshpëruar, kaq të dobët dhe aq të pafuqishëm. Nga ana tjetër, ka një turmë të qetë që nuk ka pothuajse asnjë problem material, por dëshiron të ngushëllohet me dëfrim, shthurje, alkool ose drogë. Problemet e tyre janë më intensive sesa ato të përmendura më parë.

Shpirti është sulltani i vendit të trupit. Tek njerëzit që vdesin nga uria, shërbëtori është i dobët ndërsa te njerëzit që janë të shqetësuar, sulltani është i mjerueshëm. I pari, çdo zotërues i ndërgjegjes dhe keqardhjes së drejtësisë, tregon mëshirë ndaj tyre; dhe kjo e fundit, secili fyen dhe bëhet armiku i tyre. Sidoqoftë, janë ata që kanë shumë nevojë për mëshirë dhe ndihmë; sepse të dy janë të sëmurë, pavarësisht se janë kundër mjekësisë. Shëruesit duhet të tregojnë mëshirë dhe durim maksimal ndaj tyre. Vetëm njerëzit me dije i mëshirojnë mëkatarët. Abdulkadir Gejlani.

Nuk janë vetëm këta njerëz që kërkojnë paqe dhe lumturi sot. Pothuajse të gjithë mbajnë një mbresë të kësaj plage. Prandaj, së pari duhet të përpiqemi t’i japim mësim vetes sonë:

Pse ndonjëherë vuajmë nga probleme psikologjike, pse bëhemi të padurueshëm dhe i bëjmë shpirtrat tanë të vuajnë me ndjenjën e të qenit i paaftë për të bërë asgjë? Ne e zëmë veten me gjithçka, nga shëndeti ynë trupor në situatën ekonomike, nga statusi ynë në publik te dëshirat e kësaj bote; dhe kur nuk i zgjidhim këto, ne mërzitemi dhe shqetësohemi.

Pse ne shkojmë nën botë në vend që të endemi në të; dhe t’i shërbejmë materialit që supozohet të na shërbejë?

Situata jonë lodh shpirtrat tanë dhe e zbraz forcën e saj. Ne nuk mund të kemi sukses të këmbëngulim kundër të gjitha këtyre, sepse, siç shprehet bukur Bediuzamani, ne shpërndajmë forcën tonë të durimit tek e kaluara dhe tek e ardhmja; ne nuk kemi më forcë në durimin tonë ndaj së tashmes dhe më në fund jemi të pushtuar nga telashet dhe dëshpërimi.

Kur hyjmë në burimin e të gjitha këtyre, ne përballemi me këtë gabim: Ne kemi kënaqësi të përzier për veten me kënaqësinë e zemrës.

Ai që qëndron në një mënyrë të gabuar e lodh veten. Ky është gabimi që na lodh, na bën të vuajmë dhe më në fund na bën të dëshpëruar. Në momentin që do ta braktisim këtë gabim, ne do të shkojmë drejt paqes dhe lumturisë.

Uni ushqehet me të liga. Dhe të këqijat njollosin zemrën, e bëjnë ndërgjegjen jo të qetë dhe prishin paqen. Ky rreth shumë i mbrapshtë është burimi kryesor i stresit dhe shqetësimit. Ata që nuk mund ta kapërcejnë këtë rreth humbin paqen në zemrat dhe ndërgjegjen e tyre gjithnjë e më shumë ndërsa ushqejnë veten e tyre. Dhe ata kërkojnë përsëri ilaçin e tij për të kënaqur veten e tyre.