Besimtari jeton mes durimit dhe falënderimit

“Çështja e besimtarit është e habitshme dhe, në fakt e gjithë çështja e tij është mirësi. Kjo nuk i ndodh askujt tjetër përveç besimtarit. Nëse i vjen një e mirë falënderon dhe kjo është mirë për të, e nëse e godet ndonjë e keqe (fatkeqësi) duron dhe kjo është mirë për të.”

Profeti ynë i dashur tërheq vëmendjen për gjendjen e lakmueshme të besimtarit dhe se ai është mirë dhe i lumtur në të gjitha rastet dhe prandaj i fton myslimanët në durim dhe mirënjohje në hadithin e mësipërm. Ky hadith u transmetua nga ai sahabi i madh, i cili iu nënshtrua ndaj torturave të padurueshme të politeistëve Mekas për hir të besimit të tij. Është një fakt i njohur se është dëshira themelore e të gjithëve që të jenë të mirë, të fitojnë pasuri, të jetojnë të lumtur dhe të shohin të ardhmen me shpresë. Nuk është e mundur të mendosh për një person inteligjent që do të pranojë të keqen, pakënaqësinë dhe dëmtimin, sepse një gjë e tillë është kundër natyrës njerëzore.

Përveç kësaj, është një fakt tjetër që bota është një vend i vështirësive, problemeve, vuajtjeve dhe kontradiktave. Prandaj, është një lumturi e madhe të gjesh të vërtetën midis kontradiktave, të jesh i lumtur mes vështirësive, të jesh në gjendje të bësh një jetë të mirë pa u mbytur në vështirësi dhe të liga. Ajo që e çon njeriun drejt asaj lumturie dhe suksesi nuk është asgjë tjetër veçse besimi, sepse besimi është një burim i moderimit në ndjenja dhe vepra. Njerëzit bëjnë gabime në momentin që humbin moderimin. Besimi do të thotë të vendosësh një lidhje me vullnetin hyjnor. Nëse ndërpritet kjo lidhje, njeriu do të hasë rrezik, dëm dhe të keqe.

Jeta vazhdon në formën e gëzimit dhe pikëllimit së bashku. Të jesh i prishur përballë rasteve të gëzimit dhe të jesh shumë i mërzitur përballë trishtimit, mund të ndikojë në vullnetin e besimtarit dhe jetën e tij të moderuar larg ekstremeve dhe ta çojë atë në gabime të mëdha. Një besimtar shpëtohet nga një mjedis kaq i rrezikshëm duke falënderuar Allahun kur arrin bekime dhe duke treguar durim kur bie në telashe.

Hadithi tregon atë karakteristikë të një myslimani të pjekur, e cila është e ndryshme nga njerëzit e tjerë dhe u tregon besimtarëve mënyrën më të mirë për të qenë të fortë dhe të lumtur në luftën për jetën.

Reagimet e njerëzve ndaj ngjarjeve janë të ndryshme. Ka disa njerëz që nuk u kushtojnë shumë rëndësi momenteve të gëzimit të madh, ndërsa ka disa të tjerë që duket se bien në ekstreme të pazakonta duke harruar të gjitha kufizimet. Ka disa njerëz që përballen me telashe të mëdha me vendosmëri të madhe, ndërsa ka nga ata që dramatizojnë vështirësi edhe shumë të vogla sikur të jenë katastrofa të padurueshme; madje ka nga ata që shkojnë deri në ekstreme.

Nuk duhet harruar se falënderimi ndaj Allahut është vullneti për të parandaluar mburrjen, mbingarkesën dhe kështu humbjen e mirësive. Durimi është disiplinë për të mos shkaktuar një fatkeqësi të çojë në fatkeqësi të tjera dhe për të mos përdorur një mëkat si një arsye për mëkatet e tjera. Hadithi na informon se ky vullnet dhe disiplinë është i veçantë vetëm për një besimtar të pjekur dhe tregon efektin e besimit në reagimet tona.

Sipas asaj që kuptojmë nga hadithi, të jesh besimtar nuk do të thotë të mos përjetosh ndonjë fatkeqësi dhe vështirësi (el-Ankebut, 28/2). Një besimtar përballet me probleme dhe testohet si njerëzit e tjerë. Sidoqoftë, ai ka mundësinë të shpëtojë nga ai mjedis i telasheve dhe fatkeqësive, dhe të veshë një xhaketë shpëtimi të quajtur durim.

Në atë rast, është e nevojshme të marrësh pjesë në garën për t’u bërë një besimtar në mënyrë që “jeta e botës që është e vështirë të durohet” të jetë një “jetë e dëshiruar”. Ky duhet të jetë kuptimi i vlerësimit dhe inkurajimit i përzier me çudinë i përfshirë në hadith.