Besimi dhe sinqeriteti, dy kushtet e pranimit të veprës

Ekzistojnë dy kushte të rëndësishme që veprimet dhe adhurimet të jenë të pranueshme: E para është besimi në Allahun dhe e dyta është sinqeriteti. Me fjalë të tjera, të bësh diçka duke kërkuar miratimin e Allahut, duke pritur shpërblimin e saj vetëm nga Allahu, dhe të mos përdorësh shfaqjen. Këto dy çështje shprehen me fjalët iman (besim) dhe ihtisab (ta presësh shpërblimin vetëm nga Allahu) në hadith.

Pyetja vijuese mund të vijë në mendje “Si mund të adhurojë një person pa besuar?” Mund të themi se kjo pyetje është me vend. Sidoqoftë, është gjithashtu një fakt që ka disa njerëz që duket se besojnë dhe kryejnë disa vepra të mira dhe lutje për një arsye ose një tjetër, megjithëse nuk besojnë vërtet. Nga ana tjetër, një person beson se diçka është në rregull dhe e bën atë. Sidoqoftë, ai e bën atë për disa arsye të përhershme si shfaqja, frika dhe prestigji jo për shkak të sinqeritetit. Megjithëse veprat e tilla duken si adhurim dhe vepra të mira, ato nuk kanë cilësinë dhe kjo e bën personin që i bën ato të arrijë qëllimin e tij. Për ta thënë më qartë, ato vepra nuk janë të pranueshme.

Hadithi tërheq vëmendjen për këtë aspekt shumë të rëndësishëm të çështjes, dhe ai jep një lajm të mirë se ata që kryejnë agjërimin e Ramazanit duke besuar se është i detyrueshëm, virtyt dhe përfitim dhe duke pritur shpërblimin e tij vetëm nga Allahu, d.m.th., me sinqeritet të plotë, do të pastrohen nga mëkatet e tyre të mëparshme. Studiuesit e interpretuan shprehjen “mëkatet e mëparshme” si mëkate të vogla. Sipas asaj që thotë Imam Neveviu, disa studiues të fikhut deklarojnë se agjërimi në Ramazan mund të lehtësojë mëkatet e mëdha nëse një person nuk ka mëkate të vogla.

Siç kuptohet qartë nga shprehja “Ai që e agjëron Ramazanin …”, do të thotë nëse agjëron çdo ditë në Ramazan. A është i vlefshëm lajmi i gëzuar në hadith për sasinë më të vogël të “agjërimit”, për shembull, për një person që agjëron për një ditë? Mund të themi se nuk e plotëson tërësisht kushtin, por do të marrë shpërblim për veprën e tij. Sidoqoftë, ata që fillojnë agjërimin e Ramazanit bazuar në dy kushtet e përmendura në hadith, por që nuk mund të vazhdojnë për shkak të një arsye të ligjshme si sëmundja, përfshihen në fushën e këtij lajmi të gëzuar për shkak të qëllimit dhe veprës së tyre fillestare. Për më tepër, nuk duhet të mendohet se kjo dhe lajmi i ngjashëm i faljes janë të vlefshme vetëm për mëkatarët. Ajo shkakton një rritje në shkallët e atyre që nuk kanë mëkate për t’u falur. Në fakt, profetët janë të tillë.

Çfarë mësojmë nga ky hadith?

1. Të mbash agjërimin e Ramazanit duke besuar dhe pritur shpërblimin e tij nga Allahu është një mjet pastrimi nga mëkatet e mëparshme.
2. Të besosh në Allahun dhe të presësh shpërblimin prej Tij është një parakusht i çdo vepre adhurimi.