A e pengon vetëbesimi njeriun nga mbështetja tek Allahu i Madhëruar?

Për një kuptim më të mirë të temës, le të shohim së pari se çfarë nënkuptojnë termat “Vetëbesim” dhe “Tewekkul”. Sepse, nëse të njëjtave koncepte u jepen kuptime të ndryshme, nuk do të ketë marrëveshje dhe do të ndodhë një konfuzion i pazgjidhshëm.

Në fakt, shihet se dhënia e kuptimeve të ndryshme për të njëjtin koncept qëndron në themel të shumë prej çështjeve të diskutuara në shoqëri brenda kornizës së Islamit sot.

Koncepti i “vetëbesimit” në psikologjinë e zhvillimit shpreh zhvillimin e ndjenjave pozitive ndaj vetvetes dhe ndjenjën e mirë si rezultat. Një person që ndihet mirë dhe është në paqe me veten e tij, me trupin e tij, me personalitetin e tij dhe me aftësitë e tij, do të jetë në paqe me ata që e rrethojnë dhe do të ketë një komunikim pozitiv me ta. Ai person nuk e konsideron veten inferior ndaj askujt tjetër, as mbi askënd tjetër sepse ky person e njeh mirë veten e tij, ai gjithashtu di se çfarë të bëjë dhe kur të bëjë diçka. Nga ky këndvështrim, ai është komod në shoqëri dhe u beson aftësive të dhëna nga Allahu për veprat e tij. Prandaj, ai është trim dhe guximtar.

Kur e shohim çështjen nga ky këndvështrim, një person me vetëbesim nuk thotë “Unë mund të bëj gjithçka”, por di vetëm se çfarë mund të bëjë dhe çfarë nuk mund të bëjë. Ai është i lumtur me atë që mund të bëjë; ai lehtë mund të tregojë atë që nuk mund të bëjë dhe kërkon ndihmë.

Njerëzit me vetëbesim nuk janë gjithmonë njerëz shumë të aftë, njerëz shumë pozitivë sepse kjo ndjenjë është kryesisht vlerësimi subjektiv i vetes. Ka njerëz që nuk e pëlqejnë veten pavarësisht se janë shumë të pashëm dhe të bukur; ka edhe njerëz që nuk janë të vetëdijshëm për aftësitë e tyre ose i përbuzin ato dhe kanë vetëvlerësim të ulët ose anasjelltas.

Koncepti i tewekkul-it, nga ana tjetër, do të thotë që një person të dorëzohet pa kushte tek Allahu dhe të pajtohet me fatin e tij pasi të bëjë më të mirën përpara një ngjarjeje brenda kornizës së aftësive që Allahu i ka dhënë. Me fjalë të tjera, do të thotë të mbështetesh dhe të besosh tek Allahu pasi të veprosh në përputhje me të gjitha arsyet materiale dhe jo të tilla për të arritur qëllimin, dhe ta lëmë pjesën tjetër në vullnetin e Allahut.

Ky kuptim përmendet në shumë ajete në Kur’an. Për shembull, në ajetin 159 të  sures Al-i Imran, Allahu i Plotfuqishëm e këshilloi Profetin që të këshillohej me ata për punët e tij dhe pastaj Ai urdhëroi: “Sapo të vendosësh, mbështetu tek Allahu. Me siguri, Ai i do ata që i mbështeten Atij. ”

Siç mund të kuptohet nga këto shpjegime, vetëbesimi dhe tewekkul-i nuk janë koncepte kontradiktore, as nuk janë koncepte që të përdoren në vend të njëri-tjetrit.

Ndërsa vetëbesimi do të thotë të jesh i vetëdijshëm për bekimet dhe aftësitë që Allahu i ka dhënë një personi dhe të ndërmarrësh veprime, tewekkul do të thotë të besosh dhe t’i dorëzohesh Allahut për rezultatin, pasi ke bërë më të mirën e tij.

Këtu mund të vijë në mendje pyetja e mëposhtme:

Si duhet të ekuilibrojmë midis besimit te vetja për shkak të talenteve që kemi dhe besimit te Zoti, në mënyrë që të arrijmë lumturinë në të dy botët dhe të mos jemi të përgjegjshëm fetarisht?

Besimi themelor i një myslimani është si më poshtë:

“Fuqia dhe ndryshimi arrihen vetëm me ndihmën e Allahut, të Plotfuqishëm dhe të Madh.”

Nëse një person me këtë besim është i vetëdijshëm për aftësitë dhe cilësitë e tjera të mira që Allahu i ka dhënë dhe i përdor ato për vepra të mira me këtë ndjenjë sigurie, kjo do të thotë se ai ka arritur një ekuilibër.

Nuk do të ishte e drejtë që dikush me këtë besim dhe mirëkuptim të kufizonte besimin e tij. Për më tepër, nuk mund dhe nuk duhet të ketë një qasje të tillë si pak a shumë vetëbesimi sepse është thelbësore që të kemi besim te vetja në proporcion me aftësitë që Allahu ka dhënë.

Një qasje e tillë nuk do ta çojë atë në arrogancë dhe krenari, sepse krenaria buron nga mosnjohja e vetvetes. Sidoqoftë, një person që e di se vetëbesimi i tij është për shkak të besimit të tij tek Allahu nuk do të marrë meritë për veten e tij, dhe për këtë arsye, personi nuk do të jetë krenar.

Për më tepër, mendimi i atij personi se ai është vetëm një pasqyrë e bukur e cilësive të Allahut dhe përdorimi i aftësive të tij në këtë drejtim e çon njerëzimin drejt përparimit, i cili është gjithashtu vullneti i Allahut. Sepse, përdorimi i talenteve në fund të fundit në vepra të mira do të thotë përdorimi i bekimeve të dhëna nga Allahu në rrugën e duhur.

Postime të ngashme

%d bloggers like this: