Muhamedi (a.s), profeti i mëshirës

Sipas shpalljes, Muhamedi, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe, ishte i fundit dhe më i madhi i të dërguarve të Zotit, duke përmbushur trashëgiminë e profetëve biblikë dhe jashtë Biblës dhe duke konfirmuar mësimet e Abrahamit, Moisiut dhe Jezusit. Si emisari i fundit i të Gjithëmëshirshmit, ai me të drejtë u quajt “profeti i mëshirës”. Kurani thotë për të: “Ne nuk të dërguam ty veçse si mëshirë për të gjitha botët.” (Enbija, 21:107) Profeti, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe, tha: “Pa dyshim, unë nuk u dërgova të sjell mallkime, por u dërgova vetëm si një mëshirë e veçantë.”

Ashtu si në anglisht, “mëshira” në arabisht është e lidhur me dhembshurinë dhe me aktin e faljes. Teologjikisht, tradita islame e përkufizon mëshirën si qëllimin për t’u sjellë të mira të tjerëve dhe për t’u dhënë atyre përfitim. Si i tillë, të qenit i mëshirshëm nënkupton dëshirën për të shmangur të keqen dhe dëmin. Kur shoqërohet me akte faljeje, mëshira është prapavepruese dhe pas faktit. Por ndërsa lidhet me qëllimin për të sjellë të mirën ose për të shmangur të keqen, mëshira merr një dimension elementar dhe proaktiv dhe shpesh është përpara faktit, duke evinuar një cilësi që shikon përpara, që kërkon të rregullojë gjërat, të bëjë një shkëputje me të kaluarën dhe të nxisë fillime të reja ku mirësia dhe përfitimi mund të lulëzojnë.

Fija e mëshirës proaktive u përhap në të gjithë strukturën e jetës së Profetit dhe ishte çelësi i suksesit të tij fenomenal. Besnikëria dhe dashuria e pasuesve të tij, frika dhe respekti që ai shkaktoi midis armiqve të tij ishin frytet e një madhështie të tillë. Ai tha: “Më i afërti prej jush me mua në Ditën e Gjykimit, do të jetë më i miri prej jush në karakter.”

Muhamedi, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe, ishte i qeshur me fëmijët, tregoi një humor të mirë ndaj të rriturve dhe madje u dha pasuesve të tij pseudonime miqësore. Ai vizitoi të sëmurët, pyeti për mirëqenien e fqinjëve, miqve, pasuesve dhe madje edhe atyre që nuk besuan tek ai. Ai ishte gjithnjë i gatshëm të falte, duke ndëshkuar rrallë herë ata që nuk i bindeshin.

Ai nuk e kufizoi mëshirën e tij vetëm për pasuesit e tij. Një ditë në Medinë, ai ishte ulur me sahabët e tij, të cilët më vonë treguan: “Na kaloi një procesion funerali dhe Profeti (a.s) u ngrit në këmbë. Kështu vepruam të gjithë edhe ne të tjerët. Pastaj ne thamë: ‘O i Dërguar i Zotit, është vetëm procesioni i varrimit të një hebreu.’ Ai u përgjigj: ‘A nuk ishte ai një qenie njerëzore?’ “(Buhariu dhe Muslimi)

Ashtu si Moisiu dhe profetët e tjerë biblik, Muhamedi, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe, mori pjesë në betejë. Ai ishte fitimtar, por jo një “pushtues botëror”. Megjithëse ishte i përfshirë në luftë, ai zhvilloi paqe dhe prirja e tij drejt amnistisë dhe zgjidhjeve diplomatike është e pakrahasueshme.

I njëjti qëndrim i kombinuar me një burrështetësi mjeshtri i mundësoi atij jo vetëm të shpëtonte qytetin e Medinës – i cili e kishte ftuar atë për atë qëllim – nga brezat e luftës civile midis klaneve të saj feudale, por për të krijuar një ishull të stabilitetit në një det të kaosit dhe më pas të shtrihej ai ishull gradualisht derisa të përhapej në të gjithë botën.

Ata që vdiqën në betejat e Profetit ishin relativisht të paktë, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe dhe sipas disa vlerësimeve, numëroheshin rreth dyqind në të dy anët. Ai përcaktoi rregullat e angazhimit dhe parametrat e luftës që u bënë një pjesë qendrore e ligjit islamik, duke ndaluar grabitjen e popullatave civile, shkatërrimin e egër të tokave dhe bagëtisë dhe përdorimin e zjarrit, përmbytjeve dhe helmeve që vrasin pa dallim.

Profeti, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe, i pranoi njerëzit sipas fjalës së tyre dhe i fali ata me lehtësi. Ai nuk ushqeu asnjë dëshirë për hakmarrje dhe hodhi poshtë zakonin pagan të gjakmarrjes dhe hakmarrjes. Nuk kishte asgjë të pamend ose fanatike në devotshmërinë e tij. Ai kurrë nuk ishte i papërkulur ose i vendosur për luftë.

Burrat të cilët ishin numëruar në mesin e armiqve të tij më të pamëshirshëm dhe të pafalshëm – si Ebu Sufjan ibn Ḥarb, ʿIkrime ibn Ebi Xhehl dhe Safwan ibn Umejje – në fund të fundit erdhën jo vetëm për të pranuar dhe ndjekur Profetin, Allahu e bekoftë dhe i dhuroftë paqe, por, gjatë viteve të fundit të jetës së tyre, iu përkushtuan heroikisht misionit të tij me një pasion duke tejkaluar armiqësinë që i kishte shtyrë më parë.

Edhe në mes të një lufte të hidhur, Profeti ishte i prirur drejt zgjidhjeve paqësore. Armëpushimi i Hudejbijjes ilustroi këtë shpirt dhe dëshirën e tij për mirëqenien përfundimtare të armiqve të tij, në këtë rast paganët e Mekës. Ajo u arrit në një kohë kur forca myslimane po arrinte një pikë të lartë dhe fuqia e kundërshtarëve paganë të Profetit – tani në rënie të pakthyeshme – ishte e prekshme dhe mund të ishte shtypur pa mëshirë.

Megjithatë Muhamedi, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe, pranoi pa hezitim lëshime pajtuese të cilat fillimisht u shfaqën aq poshtëruese saqë i hutuan pasuesit e tij. Kurani e shpalli armëpushimin një “fitore të dukshme”, dhe brenda disa javësh ishte e qartë se ajo kishte krijuar bazën për të fituar zemrat e armiqve më të ashpër të Profetit, Allahu e bekoftë dhe i dhuroftë paqe, dhe hapjen e dyerve të pajtimit, i cili prej vitesh ishte mbyllur me kokëfortësi.

Pas viteve të një konflikti të ashpër, disa nga sahabët e Profetit – në përputhje me kodin e lashtë arab të hakmarrjes – ishin të sigurt se dita kur ata morën Mekën do të ishte ora e hakmarrjes. Një nga prijësit fisnorë të Medinës, Said ibn ʿUbada, vuri re Ebu Sufjan ibn Harb, ish-udhëheqës i Mekës pagane, që qëndronte pranë Profetit dhe i tha Ebu Sufjanit në mënyrë të keqe: “Kjo do të jetë një ditë therje”. Saʿd po mbante me krenari flamurin e tij fisnor. Profeti, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe, e mori atë nga ai, ia dha djalit të Saidit dhe deklaroi: “Ajo që Saidi ka thënë është e gabuar. Jo, kjo do të jetë dita kur Zoti lavdëron Shtëpinë e Tij dhe e dekoron atë me një mbulesë të re. ”

Me çdo masë, ishte një ditë mëshire. Në Mekë, Profeti, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe, mblodhi ish armiqtë e tij pranë Qabes dhe i pyeti ata: “Çfarë mendoni se do të bëj me ju?” Ata u përgjigjën: “Ju jeni një vëlla madhështor, djali i një vëllai madhështor”. Ai u përgjigj: “Shkoni në shtëpitë tuaja, jeni të gjithë të lirë.” Ishte kjo natyrë e mëshirshme dhe falëse që vendosi përfundimisht autoritetin e Profetit në Mekë pas pushtimit të saj paqësor, nxiti mirëkuptimin e ndërsjellë dhe krijoi lidhje të reja. Në fund, ishte mbi të gjitha kjo mëshirë proaktive që shkroi vdekjen e idhujtarisë dhe paganizmit në Mekë dhe në të gjithë Arabinë dhe përgatiti rrugën për triumfin e pashembullt të Islamit në botën përtej.

Përkthim

Dr Umar Faruq Abd Allah